Maatstaf. Jaargang 7

[p. 469]

J.B. Charles
Rooie honden klieven

De Vara en de Avro hebben het incident voor gesloten verklaard. Dat is voor mij een goed ogenblik om te verklaren dat incidenten niet gesloten kunnen worden. Men kan zijn gedragingen betreuren - dat was hier kennelijk niet in grote mate het geval - en zijn spijt effektief trachten te maken - daarvan was hier nog minder sprake - maar zij blijven bestaan en betekenis hebben.

De vervloeking uit de mond van de heer Siebe heeft een bijzonder sprekende betekenis. Zij is een teken. Aan de wand. Aan alle wanden.

Twee nevenverschijnselen van de vervloeking zijn opmerkelijk. In de eerste plaats de bekwame afleiding van de hoofdzaak naar de bijzaak. ‘Was dat nu wel fijn van de heer Willy, om de ongetwijfeld niet verstandige uitspraak van de heer Siebe in de krant te zetten? Ook al viel deze in een openbare gelegenheid en ook al persisteerde de dappere spreker bij zijn slogan door te zeggen dat iedereen het horen mocht?’ Deze, door een machtige pressure-group aangestelde beroepsneutralisatoren, in het clownspak gestoken en verdeeld over de humoristische rubrieken van de veelgelezen dagbladen, hebben hun werk goed gedaan. De affaire Siebe werd de affaire Willy. De socialisten zijn goddank niet wakker geschrokken.

Het spijt mij, maar ik breng U weer van Willy naar Siebe terug. Heeft Willy ondelikaat gehandeld? Dat heeft hij niet. Stelt U zich voor, dat iemand in de trein of in een kroeg pocherig beweert dat de Joden, voorzover nog niet doodgeslagen, dood geslagen moeten worden - dit is na de oorlog een paar keren gebeurd - is het dan óók ondelikaat ons dit bekend te maken? ‘Dat heeft er niets mee te maken!’, roepen de neutralisatoren. Maar het heeft er alles mee te maken. ‘De Joden zijn dood geslagen, dus dat is een kwestie van piëteit!’ Maar de rooie honden zijn óók doodgeslagen. De eerste foto's van de overwinningsvreugde der nazi's waren kiekjes van kaalgeschoren socialistische wethouders en

[p. 470]

andere rooie honden in mestkarren temidden der feestvierende kleine [en grote] zelfstandigen. Zij werden naar in allerijl ingerichte concentratiekampen gevoerd, om daar gekliefd te worden door geonduleerde padvinders uit de middenstand, die hun mentaltraining hadden genoten van de humoristische cursivisten in de gele pers van toen en daar. Zij worden nog doodgeslagen, de rooie honden, in Spanje en Portugal en binnen afzienbare tijd zullen zij waarschijnlijk op grote schaal gekliefd worden in Frankrijk. Binnen zes maanden na de dood van De Gaulle, schat ik. Het in fascisme uitgebarsten conservatisme had, heeft en zal hebben, in de eerste plaats bloeddorst aan rooie honden. Dat later Joden, Algerijnen of Negers aan het menu worden toegevoegd, hangt af van de strategie van de pressure-group, die weer luistert naar de bepaalde condities in de bepaalde sektor van de eeuwigdurende contra-revolutie.

Het tweede nevenverschijnsel is daarom al niet bevreemdend meer. Het is dat van de ingezondenstukkenschrijvers in de gele pers van hier en nu, wier bijval neerkomt op: ‘Het Avrotelevisiehoofd heeft eindelijk eens gezegd wat tienduizenden van ons al jarenlang denken, maar nooit hebben durven zeggen’. Zij hebben gelijk; alleen zijn zij te bescheiden, want zij tellen waarschijnlijk een paar honderdduizend zielen. Nou ja, zielen... laten wij zeggen, manschappen. Dat is dan ongeveer net zoveel als er in 1940-1945 bereid waren laarzen aan te trekken om vriend Krupp en zijn consorten van AEG, Bayer, Buna, Metzenauer, IGFarben, enzovoort, behulpzaam te zijn bij het klieven van rooie honden.