Maatstaf. Jaargang 7

[p. 265]

J.W. Schulte Nordholt
[Gedichten]

Kore uit het perzenpuin

Voor Heika

Wie nadert over het tempelplein?
Het licht doet zijn hand een ogenblik open
en dan voor eeuwen dicht.

Jongen voor wien ik geboren ben,
zoon van Apollo, jij bent het niet,
jij gaat in een stormwind van wapengeweld
achter de horizon voorbij,
en onze kinderen blijven slapen,
toegedekt met gestorven tijd.

O grote godin, mijn jeugd voorbij,
waar is de schone verwondering
en het gouden geheim van de maan?
Waar is de zoete diepe vrees
en de bloesem die bloeden zal?

Ach, het zijn vreemden, die over het plein
naderen door het walmende licht,
gezondenen van de god des doods,
zij vertreden het zaad in de heilige akker,
de voren worden met bloed gedrenkt.

Al onze tederheid is gedood,
al ons verlangen is verwoest,
wij dalen in ons onvruchtbaar graf,
waar wij eenmaal uit op zullen staan
als een voorjaar vergeefs voltooid,
trots in het toegesloten licht.

[p. 266]

II

 

Om het schone, geschonden gezicht

 

ligt het haar in vlechten gebonden.

 

Zo is zij in de grond gevonden

 

en staat rechtop in het late licht.

 

 

 

De wenkbrauwen zijn in verwondering

 

opgetrokken boven de stille

 

ogen die niet toegeven willen

 

aan hun eigen vertedering,

 

 

 

en om de volle warme mond,

 

de in glimlach geplooide, ach nooit gekuste

 

lippen dwaalt er een wijs berusten,

 

verzwijgend hoezeer het hart is gewond.

 

 

 

Dit is het meisje dat in het puin

 

is begraven en niet mocht leven,

 

dat aan het licht is weergegeven:

 

een witte bloem in een stenen tuin.

[p. 267]

Thebe

Hemels eigenlijk is Kadmos' aarde,
eeuwig is Thebe, de stad die hij sticht.
In het grote lijden van Oidipous
klopt het hart van de mensheid en in
Antigone hebben wij allen lief.

Ismene aarzelt zoals wij allen,
Kreon is onze onverbiddelijkheid.

Hemels eigenlijk is Kadmos' aarde,
omdat eeuwig uit menselijk verlangen,
uit de geheimen van mensenharten
de hemel ontbloeit, waar zij goden zijn.

Veel is er daarvoor tezamen gevloeid.
Antigone's zieleadel zou immers
niet zonder Kreon's trots bestaan.

Ja, hemels eigenlijk is Kadmos' aarde.
en het bitter leven niet zonder zin.

[p. 268]

Polla ta deina

Ach de mens, die reus op de grond,
hij heeft in de wildernis
de bomen gerooid en de voren
gericht naar de einder toe.

Hij heeft de godvruchtige grond
met steden en dorpen bezaaid
en de zee met zilveren schepen.

Hij wordt zo groot als een god,
hij verheft zich tot in de hemel,
hij neemt de maan in de hand,
hij ziet de zon in het oog.

Ach de mens hij sterft op de grond,
hij valt met zijn schaduw samen,
het gras groeit over zijn graf
en niemand weet waar hij is.

Alleen zijn stem blijft bestaan,
alleen als een lied leeft hij voort,
overal gaat hij om
in tedere trillingen licht,
in lange golven geluid.
Een witte bloei overdekt
de grote aarde van God.