Maatstaf. Jaargang 7

[p. 228]

J.B. Charles
[Gedichten]

Ik ben mijn eigen vader

Ik ben mijn eigen vader,
in mij is hij zichzelf gebleven,
zijn dood werd niet mijn leven
maar brengt ook mijn eind nader.
Zijn leven werd mijn nood,
zijn dood is straks mijn dood.

[p. 229]

Langs de rand van de dood drijft een schip

Langs de rand van de dood drijft een schip.
De machtloze stuurman ben ik.
Het is niet de vraag waar ik heendrijf,
want niets is zo zeker als dat,
maar waarom het nog zolang uitblijft.
Ik drijf in de stroom, door de wind,
want een mens is van geest en van bloed.
En als ik het kruispunt eens vind
van de bloedstroom en de geest
en weet hoe ik varen moet,
dan tuimel ik over de rand
en is dit schip er geweest.

[p. 230]

Lac Léman

Aan Zijne Majesteit de Koning van Zwitserland

Toeristiek sanitair reservoir,
met de krans van de villa's der rijken,
hoe verveeld sta ik hier te kijken.

In de rand van het laf zoetwaterdepot
perfiede riethoeken.
Pin-up-jachten liggen te zonnebaden.
Maar op het uur van het kostbaar horloge
uit de dure advertentie in Life
zwemmen homoseksuele raderboten
van kust naar kust.
Als witte pauwen, zou ik zeggen,
als witte pauwen zwemmen konden.

Daar waar Salève en Jura
samen het meer toeknijpen
gaat het er weer wat op lijken:
de golven trappen elkaar
bij Genève driftig opzij
om de tobbe het eerst uit te raken.
En vooral nadat zich de Arve
erin heeft gestort is sprake
tenminste weer van een rivier.

Maar wat kan ooit een rivier
vergeleken bij de zee zijn!

[p. 231]

 

Wat zullen jullie neutrale

 

toeristische zoetwatergolven

 

van smeltwater en regenbeken

 

wat zullen jullie straks als je

 

onverhoeds in de zee terecht komt,

 

wat zullen jullie dan op je

 

Zwitserse donder krijgen!

 

 

 

Aan de rand van dit laffe meer

 

is dit nog mijn enige goede vooruitzicht

 

en ik lach me al gek van plezier.

[p. 232]

Het verloren vers

...het spijt ons erg, dat het zo gelopen is, maar als wij het terug mochten vinden...
redactie maatstaf

Geef mij maria tallchief weer,
ellendelingen, maria tallchief die
in 't new york city ballet op
onze verwachting wandelde.
Tegen mijn ingehouden adem leunde zij
en als ik zuchtte zweefde zij.
Wat zei men, was ze creek of crow
red indian, die maria? hoe dan ook,
een dochtertje blauw dampend geboren
in de wigwam van oklahoma was nu
de ranke witte cyclaam van delibes.
Daar stond een witte bloem die een vrouw was -
niet andersom - in new york city
zodat de klokken hielden op te lopen.
Maar daar herneemt zich die muziek
en zie maria tallchief kiest
voor mij een ander been,
de tijd kan verder stromen en mijn hart
kan dus niet opgehouden zijn
met vibreren.

Het is zes jaar geleden.
Wat heb ik in die nacht geschreven?
Ik zal het nooit meer weten
want men heeft mijn vers verloren.
Paul zoek, daisy en bert zoek dan,
geef mij maria tallchief weer, bandieten!