Maatstaf. Jaargang 7

[p. 117]

A. Marja
[Gedichten]

Imago I

Varende met mijn vader
over zwart water
dat rimpelde en spiegelde
van ver lantarenlicht -

varende met de predikant
die toen al gestorven was,
maar een bedrieglijk zacht klotsen
bracht toch de boot in de tijd -

geen woorden, enkel de angst
dat ergens aan een oever
twee pakhuizen zouden branden
die ik niet blussen kon -

en reeds begon rood
een schijnsel achter ruitjes
die rinkelend moesten springen:
mijn vader wist het ook.

Varende met hem
schreeuwde ik om adem toen de vlammen
uitsloegen en kleine paarden
zich naar buiten wrongen:
zwart spartelden zij in de gloed,
maar aan strengen gebonden
moesten zij gillend sterven -

stierf ik mee
in mijn liezen?

[p. 118]

Imago II

Hij nam de sigaar uit zijn mond
en boerde even eer hij ging praten,
hij lachte en zei:
kijk maar eens goed dan zie je
dat het allemaal schijn is!

En huilend van opluchting
zag ik de gevels als loze décors:
niets erachter, de paarden
mechaniekjes, de vlammen
koud vuur, want gladde jongens
stonden een film te maken in het zwart
waarin ik voer met mijn vader,
omdat ik bang was als een dief
over twee meisjes
met wie het heel misschien
wel eens mis had kunnen zijn.

Ik lag wakker en lachte ook
en even vroeg ik mij af
of hij het werkelijk zelf kon zijn
die afdaalde in mijn droom,
solidair als nooit tevoren.

[p. 119]

Raakpunt

Je bent lief in de nacht, je fluistert:
maak me wild. Ik wil toch niet anders,
ook al loopt bij mij
de dood parallel aan de liefde.

Je zegt: het is als muziek
verschrikkelijk heerlijk
heerlijk verschrikkelijk,
dan komen de woordjes van vroeger
en het touwklimmen van de gymnastiek.

Vochtig je ogen,
vochtiger wat ik bespeel -

Je mag me gerust gebruiken
omdat het voor mij goed is
een bedaarde man te zijn
die vrede vindt met het einde
terwijl jouw nachtelijk leven
onder zijn adem spartelt.

Maar waarom kan in het daglicht
de lucht zo dik tussen ons worden
dat ik je nergens meer nader,
terwijl ik het bittere zoet van je schoot
nog aan mijn vingers ruik?