Maatstaf. Jaargang 7

[p. 64]

M. Mok
[Gedichten]

Bloedvlekken

Bloedvlekken in het wit van mijn geheugen
dat tussen slaap en leven wordt ontbloot.

Er moet een wond geweest zijn waaruit eens
die pijn is weggedruppeld
en in mijn wezen blijven staan.

Met bleke ogen ziet het bloed mij aan,
terwijl ik opstijg door de schemerlagen.

Nog éen moment kan ik de schrik ontgaan.

Dan, door de grondmist heen van het ontwaken,
voel ik de bliksem in mijn leven slaan.

Een dode hand reikt mij haar leegte aan.
De horizon begint zich breed te maken.

[p. 65]

Doden

Doden in mijn hoofd verzonken,
stenen op de bodem van mijn slaap.
Ik heb geen ademhaling meer
voor hun verstikkend zwijgen,
geen vingerwijzing naar de duisternis
van hun verlorenheid.

En toch, ik woel en wentel in mijn lijf
door het luchtledige, ik houd beraad
voorbij mijn wanhoop, sla mijn handen
tussen de sterren, hamer nacht aan nacht
diepere stilten open, enkel om
nog éen vergankelijk atoom te vinden
van wat zo hopeloos vereeuwigd is.

[p. 66]

Zwerfgestalten

De levens die zich hebben doodgeschreeuwd.
Er is geen stilte diep genoeg
om mijn gehoor in te verbergen.
Overal dringen splinters van hun pijn
mijn leden binnen.
Overal sterf ik met hen mee
en voel hun laatste ademtocht
tot niets verbranden.

Steeds, bij het ontwaken van de nacht,
stoot de einder zwerfgestalten los
die hun onrust door het donker jagen
en blijven hangen in de dode wind
buiten mijn raam.

Ik roep en zwijg, ik loop en lig.
Ik slaap mij weg tot minder dan een mens.
Ik slaap mij onder hun verlorenheid
verloren.

[p. 67]

Vergeefs ontwaken

Jaren vallen om. Mensen ontstaan
uit steen en vegen met levende handen
de dood van hun gelaat.

Er drijven wolken weg. Hun mond begint
zijn spraak te zoeken. Ogen gloeien aan
en drinken ruimte.

Lichamen zuigen zich huiverend vol
met waterkoelte; zij worden weer
gewogen door de adem van het licht.

Zij baden zich opnieuw
in ondoorgrondbaarheid en nemen
een diepe onrust over in hun bloed.

Zij lopen uit tot bomen. In hun armen
rijzen zij boven hun krachten uit
en worden dooraderd met nacht en wind.

Zij dalen stil naar hun verlies terug.
Lijkwaden dekken hun vergeefs ontwaken.
Hun dood valt samen met de duisternis.