Maatstaf. Jaargang 6

Susanne Lecointre
De zon te hoog

met een breuk in het hoofd
en zwarte sterren voor de ogen,
het hart onwetend,
niet op hoop berekend:
dit is de wereld
waaraan men moet geloven.

boven deze aarde
staat de zon te hoog.
er is geen adem meer voor het water,
ver buiten bereik
is het koele oog van de maan
en liefde kan niet meer bestaan.

leeft de vogel nog?
de stenen spreken niet.
zij hebben de wijsheid
als een oud licht bewaard,
als een onbewegelijke waarheid
staat de kleur der aarde
in hun lichaam van steen.

[p. 832]

 

en alles zwijgt,

 

deze wereld is een gedachte

 

waardoorheen bloed vloeit,

 

een langzaam geluid,

 

maar het water, de woorden

 

en wie van de vogels

 

zal kunnen zeggen:

 

mijn adem is vuur?