Maatstaf. Jaargang 6

[p. 769]

Otto Dijk
Gedichten

zie je me staan
achter mijn onoverkomelijke woorden
drie en dertig jaar
loop ik getuigenis te zijn
van twee vreemde mensen
die ik vader en moeder schrijf -

[‘o wees me nog eens

een brief

een gedicht

een kind

een teken’]

-ben ik eigenliefde

vlees en bloed

tracht ik gewijde woorden

vuurstenen te slaan

tot mijn vlammend beeld

waarom schonk je me
de naam van een ander?

drie en dertig jaar is
nu
en ik kom er niet uit
ik kan mij niet overleven
tenzij - tenzij je
me over woorden helpt

[p. 770]

 

spreek me vandaag

 

nog eens uit zoals toen

 

dode vader, stervende moeder

 

spreek me uit

 

 

 

*

 

 

 

Telkens verspringt het beeld

 

van vrouw naar vlinder

 

van vlinder op bloem

 

van bloem op woord

 

o, wanneer word ik

 

eindelijk geboren

 

die telkens word vermoord

 

onder de woorden uit

 

verlopen

 

van man tot man

 

van koper op schroot

 

van bloem in aarde

 

 

 

zo vergaat het

 

het teken

 

het lijf van mijn lippen

 

 

 

ik dicht omdat ik geen leven heb

 

 

 

laat mij alleen

 

in het donker gedoken

 

van hoe ik wil heten

 

wachten op het gevecht

 

misschien kom ik kreupel

 

terug van de jabbok

 

maar herkenbaar

[p. 771]

 

*

 

wil van jezelf getuigen

 

in het tuig van mijn vers

 

sporen van achterdocht

 

drukken je in 't lijf

 

 

 

wil in dit lijf zijn

 

als in een cocon

 

en kom als een vlinder

 

getekend naar mij

 

 

 

alleen met klanken

 

zal ik je raken

 

de kleur van vleugels

 

is niet voor handen