Maatstaf. Jaargang 6

[p. 747]

Edithe de Clercq Zubli
[Gedichten]

Ik adem...

ik adem ontroeringen
door mijn huid
die zich van binnen
in mijn weefsels zetten
ik ben zozeer ontroering
dat het kleinste geluid
mij raakt
en wondt.

hoe dan
om niet tot cellen
te ontbinden
tot allereerste pijnen
te vergaan
wanneer mijn handen
plotseling
je lichaam vinden
waarop al mijn
ontroeringen
geschreven staan.

Vogels weten niets van sterven

ik ben wel dood
maar de vogels kunnen het niet weten,
wat weten de vogels van bederven?
zij zijn van geluid.

[p. 748]

 

zij storten hun kleine kelen

 

over mijn ontbonden huid

 

nee vogels weten niets van sterven.

 

 

 

zij hebben een vaag vermoeden van de mist

 

en van de regen in mijn dode haren.

 

's avonds aarzelen ze even

 

voor mijn schaduw aan de blaren

 

maar gaan weer door met spelen:

 

een oeroud spel

 

dat ik als kind niet wist

 

en niet mocht weten.

Onweer

Achter de huizen
stamelen wij de teksten van de herfst
toonloos en zonder maat
en met dode handen.
daarom: ik schrijf je.
het onweert achter de stad
een wereld water stort zich
van het blauwe dak
ergens is er een wanhoop
ingeslagen.

daarom: ik roep je
brandweerman van mijn lichaam
trek met koele handen
de herfst uit mijn haar
en blus
en blus mijn zomerwonden.

[p. 749]

Onrust

Nu is de avond
bevend van dronkenschap
de nacht in gelopen.
ik vertrouw deze stilte niet.
ik wil de nacht openvouwen
in haar vruchtbaarheid
en het slijk van de stad
driftig mijn gevoelens
toevertrouwen:
dat zijn de vrouwen
met de witgeverfde haren.

ik moet de lucht ontleden
in spiralen
en maanlicht
en in grijze slaap.