Maatstaf. Jaargang 6

[p. 742]

Ellen Warmond
Vier gedichten

In Memoriam H.

Ook hij heeft leren bijten
door een muilkorf, leren dansen
op de verende voetzool der vrees

ook hij heeft het belangeloze
stralen geleerd
van eeuwen eerder uitgebluste sterren

en net zo lang gezwegen
tot alles ook het laatste was gezegd

ook hij heeft leren eten
van de resten van zijn dood.

Legendarische vrouwen snachts
borduurden neuriënd zijn doodshemd
en eisten dat hij krullen droeg, een glimlach,
en onbevangen meezwom met
een blauwe vis van Klee

[p. 743]

 

maar nee

 

 

 

zijn adem leunde op een lange mist

 

die bang bleef hangen

 

als de echo van gejammer

 

 

 

zijn lichaam krom

 

een knaagdier diep gebogen

 

over de volle schotels doodsangst

 

 

 

maar dat was bijgeloof

 

zeggen de dokters.

God spelen in een besloten voorstelling

Altijd de liefde dezelfde
hortende stokkende film van gebaren
beregend door de eeuwige herhaling:
daar gaat de geschaafde minister
gearmd met de behaarde
draagstoel van de holenvrouw
en kust de holenman onthutsend
de geconfijte monden van de diva

en wij dit wetende dit ziende
zagen wij verder?

wij zijn waanzinnig zei je maar je lachte
want de censuurschaar van je lippen knipte
gebrandmerkte passages uit getiteld:
Wat De Voorvaderlijke Huisknecht Noemde
[schaamteloos noemde]
Geluk.

[p. 744]

Bij wijze van portret

Vlak kleurloos landschap: weiland, water,
geen wind.
ternauwernood wolken.

vreemd naamloos lichaam: armen. adem.
geen liefde,
ternauwernood rust.

Vallen en zweven

Ik moet geloven dat de adem voedzaam is
om te bewijzen dat de liefde tastbaar wordt
om te bewijzen dat ik ben gebleven
daar waar ik was, waar ik niet verder kon
dan ja of nee, dan ja èn nee - en om het even -
want kan men einde noemen wat
bij het begin begon?

wanneer een mens de kringloop van het bloed
meeloopt en misloopt als het hart voorgoed
1 ritme heeft gekozen menend dat dat moet
is het dan redeloze trots te willen sprìngen
voordat vermoeidheid tot de val kan dwingen?

is het misplaatste trots om - met de rug
tegen de muur - stáande te willen sterven?
en is het hoogmoed zèlf te willen vallen?
ook als het geen trots is, men kan niet terug,
men is zichzelf. is ik. is niemand. allen.

[p. 745]

 

men kan niet verder gaan dan staande waar men staat

 

zeggen dit ben ik en het is het ongewisse.

 

ik is het denkend trekpaard van de daad

 

dat nooit een stap kan doen zonder een stap te missen.

 

 

 

we kunnen niet begrijpen waar we staan

 

we komen nooit terug. we zijn nooit weggegaan.

 

we zetten onze voeten naast elkaar,

 

pas op de plaats, welke plaats? waar?

 

 

 

we kunnen niets doen. hopen dat de adem groeit

 

eens verder reikend dan de plek waar wij mee zijn gemoeid:

 

het speelterrein waar liefde nog een woord is

 

dat nooit voluit gesproken werd en nooit gehoord is.

 

 

 

we kunnen niets doen. hopen op de moed

 

de leugen waar te maken, wetend wat men doet

 

om, in de afgrond vallend, langs de kanten

 

een vlag te tekenen om op de top te planten.

 

 

 

vallend. steeds ongeloviger blijven geloven

 

dat nog vlak voor het einde het gevaar wijkt,

 

dat we omlaag vallen en tegelijk naar boven

 

wanneer we liefde zeggen en het waar blijkt.