Maatstaf. Jaargang 6

[p. 338]

J. Meulenbelt
Het liggen op het strand

Het liggen op het strand is niemand aangeboren,
men leert het met een pocket bij de hand:
gesloten boek dat ons de zee doet horen
als laatste blussing van een laatste brand,
stuiptrekking van ons laatst begeren
en van ons laatst verstand.

Het liggen op het strand is overdoen,
het nietsdoen overdoen dat wij als kinderen deden,
het meedoen niet meer doen dat wij als kind al meden:
het liggen op het strand is onderdoen.

Is onderdoen voor al die vlugge vrouwen
die voortgaan langs de rand van het vasteland,
rechtop van lijf en ziel en mooi van vormen,
die mooier zijn dan onze mooiste normen
van zon en zand.

Van zon en zand die wij nooit mooier wisten,
van goed en kwaad die wij nooit beter gisten
dan toen wij ledig lagen aan het lege strand
en bij de eblijn onze kinderen misten
en wij hen bij ons hadden naderhand.