Maatstaf. Jaargang 5

[p. 824]

Edithe de Clercq Zubli
[Gedichten]

Stad 's nachts

de maan:
het tedere speelgoed van de nacht.
de stad is een doos van muziek
en een dronken vrouw
hangt sterren in het haar.
in rode steegjes hangt paniek:
vannacht nog geen bezoek
en geen vertier.
een allerlaatste bus
slingert zich moeizaam
door de straten.
alleen de huizen praten:
eeuwig verliefde taal.

mijn lichaam is
een wijnglas van plezier

[p. 825]

Opkomende drift

de bloemen scheppen
een behagen in mijn verdriet.
kleine wrede bloemen
van leedvermaak.
droomvogels bovendien
verpesten de zaak
met hun eentonig zenuwlied.
en aan de ramen hangt
de wanhoop als een vlek,
de nacht houdt verder
angstig zijn bek
en alles doodsbang
wacht op wat er
gaat gebeuren:
ik zal een grote steen van pijn
stukgooien aan de deuren.

[p. 826]

Nocturne

de nacht is
te mooi om waar te zijn
te mooi om dicht te vouwen.
bomen staan als lichte vrouwen
en hun smalle benen trappen
gaten in de kiezelstenen
van de tuin.
de maan hangt
in het rood-wit-blauw te kijken.
de smalle lijken van de bloemen
waaien langs een watergraf.
zelf sta ik bijna mooi en bleek
en lijd aan manesteek
om van te huilen.

[p. 827]

Regen en nacht

er is een verliefd musiceren
in de verdronken bomen.
een zwaaiende dirigent
graait met houten vingers
naar het zachtste instrument.
de tweede violist
is vanavond weer te laat gekomen.
de zwarte vogels
moeten er weer aan geloven:
de kleine wanhoop uit hun keel
- een pizzicatolied -
valt onderstboven naar beneden
en hecht zich in het zwart fluweel
de maan zinkt schokkend
tot op de bodem van het verdriet.
zelf kit ik al mijn krachten samen
voor de grandioze finale:

hoe zal ik blij en pijnloos en wit
het morgenuur nog halen?
de blanke morgenmelodie
die elke regen biedt?

[p. 828]

Advertentie

kwam je maar weer
zoals je kwam
die ene keer dat
dood en leven
leken weggewist
door het ogenblik.

nu spelen 's avonds
de kinderen weer
op straat.
met sproeten en
glimlach op hun
gezichten.
en in de kranten
staan onder elkaar
nuchter
de doodsberichten
van die en die.

maar 's nachts lees ik
op de muren
waar mijn gedachten
in kolommen staan,
de kleine advertentie
dat je bent weggegaan
en niet meer zal keren

[p. 829]

Van bloemen

bloemen liggen zo
licht en naakt
aandachtig op hun
smalle flanken:
er is een klein en
raadselachtig leven
in hen zoekgeraakt.

trillend in een regen
van geluid
liggen zij zonder
zelf te spreken.
het hart achter
hun dunne huid
klopt zwak om
's nachts onder
de wind te breken.

en zwerft de groene
wereld uit.

en in de jonge
ochtend strijken
kleine insekten
verbaasd langs
smalle bloemenlijken.

[p. 830]

Ballade van nu, straks en toen

hij wist de zee te raden
onder mijn huid,
trok de grijze avond uit
en ging op reis.

bijtend op de nagels
van de tijd
wacht ik op de trein
die langs de railsen
van mijn adem
dezelfde grijze avond
binnenrijdt.

en hij zal mist verzinnen
achter mijn ogen
en regen spreken
in mijn mond
en boten liegen
op zee.
‘daar voer ik mee’
zal hij zeggen
‘van noord naar zuid’.
misschien zal hij
zijn handen op
mijn haren leggen.

[p. 831]

2

 

maar toen...

 

een hartslag later

 

vervloekte hij de huizen.

 

‘hier is het stil’

 

zei hij

 

‘en luister

 

er is regen op til’.

 

 

 

‘ik houd van grijze bomen

 

zonder meer’

 

zei hij

 

en vertaalde hun gefluister

 

in de taal van ademhalen.

 

 

 

‘de herfst gebeurt’

 

zei hij

 

‘en jij gebeurt.

 

ik zal je laten gebeuren.

 

straks in de winter

 

zul je verkleuren en

 

zul je me haten’

 

zei hij.

 

 

 

ik heb een kleine

 

doodsangst losgelaten

 

om niet meer te praten.

 

‘ik wil je zomaar

 

kussen’ zei hij.