Maatstaf. Jaargang 5

[p. 633]

Guillaume van der Graft
[Gedichten]

Aan meester K. Jongsma^*

Meneer Jongsma wist alles van vroeger
en hij sprak met een stem van oud boers porselein
dat gauw brak en hij droeg ons een goed hart toe.
Ik mocht wel iets vasthouden ook wat hij zei
en daar stond ik met een schotel
aardewerk uit de aarde, zacht
als gebeente van heel lang gestorven mensen,
ik wist dat de doodgraver die zelf verstrooid was
daar soms mee gooide.
Abrahams tijd, zei het porselein naast mij.
Op meer dan 40 eeuwen zie ik neer.
Toen rookte de Baalder Es al van vuren
zoals nu het koren signalen brandt, -
en ik heb hier nog geen vier jaar gewoond,
een duizendste scherf van deze schotel.
Ik leef op een duizendste schaal,
ik spreek een versplinterde taal,
neem mij niet kwalijk, meneer Jongsma,
ik liet U veel te vroeg vallen.

* Gedichten uit de reeks ‘Het oude land’, geschreven in herinnering aan Hardenberg [Ov.].

[p. 634]

Aan meester timmerman Vasse

Wanneer het afliep kwam Vasse,
kamde zijn vlasbaard en zette een hoge hoed op
en in zijn geklede jas
met zilveren tressen, een marechaussee van de dood,
vestigde Vasse dan onze gewijde aandacht
op de wet van het graan en het gras.
Als een traan biggelend langs de neus van de Voorstraat,
tersluiks weggeslikt om de hoek van het postkantoor,
deed hij de ronde langs onze blozende wangen.
Hoe zout is de dood en hoe zoet
ruikt het hout op de hoek van de Eiermarkt
waar Vasse zijn werkplaats heeft,
waar hij planken schaaft en ineenpast
tot tweepersoonsledikanten,
tot eenpersoons geurende kasten.

[p. 635]

Aan ds. Ernst Lohr

Toen de Lohrs voor het eerst in hun huis waren,
een ernstig huis met een kraag van bomen
als een vader des vaderlands,
schoot de burgemeester kraaien in de tuin.
Het vroor dat het kraakte voortaan
tussen de Lohrs en de burgemeester,
maar wat weet het koren daarvan
of zelfs de kraaien?
Men moet nooit verzuimen te zaaien,
de oogst staat in rijen voor men het weet
en als Ernst in het zweet van zijn ziel
met zijn rug naar de boeken stond,
vielen de aren als aardse engelen,
vogels van brood dat men schoot.
De toren stapte met talmende slagen
over de tuinhagen heen
en 's nachts, zei Ernst,
halen die ellendige nachtegalen
je achter je raam uit de slaap.