Maatstaf. Jaargang 5

[p. 387]

Tobie Goedewaagen
[Gedichten]

Eigen weg

1

Het verblijf is tijdelijk,
ik moet in koffers leven,
de deur staat altijd aan,
de dag duurt nog maar even.

2

Wij drijven op dit water
met de winden en het tij
en raken het eeuwige
soms nader - en dan weer voorbij.

3

Een moeder, alleen nog over
nu de laatste het huis verliet,
die voortaan de tafel ‘klein dekt’
dat is alles wat men ziet.

4

Trouwe vijand, tijd,
die steeds ons front versmalt,
het zalige verhevigt
en het lauwe nog vergalt.

[p. 388]

 

5

 

 

 

Een werk dat ik niet afmaak

 

Een vraag die ik ontvlucht

 

Een vrouw die ik verdriet doe

 

Een slaafs gebogen rug.

 

 

 

6

 

 

 

Gisteren was ik kwaad.

 

Vandaag zijn wij weer goed.

 

Ons huwelijk is gelukkig

 

vooral omdat het moet.

 

 

 

7

 

 

 

Ik droomde dat hier in de keuken

 

een kind was met tol en beer.

 

Het lachte aldoor en zeide:

 

Misschien kom ik morgen weer.

 

 

 

8

 

 

 

De langste dag was gisteren.

 

Leven hangt altijd aaneen

 

van halfheden, en het is goed.

 

Het kon niet dan zó alleen.

 

 

[p. 389]

 

9

 

 

 

Ik begrijp niet wat ze praten

 

van vooruitgang, carrière, systeem.

 

Vandaag heeft langer geduurd

 

dan duizendmaal morgen bijeen.

 

 

 

10

 

 

 

Ziek zijn, dromen van beter zijn

 

en voller, opener leven

 

en, beter, geleidelijk merken

 

dat men zichzelf is gebleven.

 

 

 

11

 

 

 

Het gedempte licht aan de gevels

 

van de lange, lege straat

 

zegt hoe een mild oordeel ergens

 

over ons geschreven staat.

[p. 390]

Twee werelden

Maandagmorgen negen
uur, verkeer, beweeg
een oploop bij een steeg
en regen.

Met de velen rijd ik mee
op de oude grijsheid in,
geen einde, geen begin,
geen idee.

De wereld draait: wie staat
zie toe dat hij niet valt.
Voor verkochten geen halt
of beraad.

Uitbreken, afzien van baat,
afzien van borg, alleen
zwijgen, werken, sereen,
obstinaat.