Maatstaf. Jaargang 5

[p. 354]

Hans Warren
[Gedichten]

Geschreven in Louveciennes

Van mijzelf vervreemd zo zeer
dat ik wellicht alleen nog
langs de kantjes van de woorden
de tastpapillen der betekenissen
contact kan maken met dit zelf

In het bos blauw van wintermist
zoek ik een muur
als ik met de rug tegen een muur vecht
faal ik om het bos

In het patroon van vergane bladeren
lees ik mijn toekomst -
een largo van violen trilt wellicht
ergens achter de heuvels
maar ik waai uiteen en
er is niet eens een naam
als een kreet van pijn
over mijn lippen.

[p. 355]

Ergens...

Ergens achter de jagende wolken
de verstormde takken, de verregende korenaren
ligt je lichaam, bij vlagen ontbloot,
een zonnig landschap van zand
of rijp graan; maar wind en regen
van mijn versluierde droefheid
schuiven de wolken dicht, schuiven
de aren over je heen, striemen
de murwe takken in je fronsend gelaat.

Je hoofd, het sombere, in de schaduw
der aarde waar bloemen verwelken
is van mij afgewend; je mond zwellend
met donkere lippen drinkt de nacht.

Je armen, ivoren lier, staan star open
naar de kust waar ik niet landen kan.
Ik vaar, leeg aan liefde, ouder wordend
en vol herinneringen om je eiland.
Het riet fluistert, het moeras geurt
met de weemoed van gekneusde planten;
ik weet dat je daar bent,
dat alle wonden genezen zijn.

Ik wil je nog verder oproepen:
de groef van je rug waardoor de regen rilt,
je donkere benen en de drie
specerijnesten in oksels en schoot.

Doch dicht bij de kust van coromandel
ontwaak ik, weet ik je vergaan, verspild,
een dode, spinnend aan mijn levensdraad.

[p. 356]

Khadra

Over het spoor der nomaden
woei een lichte wind
de horizon weet van hen niet meer

geen boom fluistert 's nachts
hier lag Khadra met haar minnaar
geen vluchtende vogel krijt
hier dronk het zand Mustapha's bloed

waar Khadra begraven werd
sloot de oase zijn spiegel
geen kind draagt haar schoonheid voort

een vreemdeling luistert 's avonds
vergeefs naar oude balladen
het danshuis weet van haar niet meer.

[p. 357]

Japanse oktober

De zondagmiddag sluit een eischaal
om de broze paarse wereld

In de vlammen springen kastanjes
boeken en kinderen slapen

Een trekvogel over verre heuvels
heimwee naar vochtige bossen
waardoor een schot scheurt

Het vuur is een goede vriend
de treinen diep in het dal
laten mij toch tevreden achter

[p. 358]

Vlucht

Een thema heft zich aan
een vergulde vogelkeel
of een verlepte roos
die een novemberdag kleurt

waarschuwend valt dan stilte
waarin een kind praat argeloos
luister: men waarschuwt, fluit
en het kind verraadt ons.

De lucht stijgt hoger, dunner
oude vrouwen en katten
kloppen en sluipen, het sein
staat weer veilig en
het leven rumoert door ons heen.

Een luid vliegtuig brengt mij
jaren ver naar waar hij zit
op een steen aan de rand der woestijn
in een huik van witte stilte,
de ogen blind van avondrood.

Dof van het zand des tijds
werd zijn huid met de donkere sporen
die mijn vingers hebben getrokken.

Mist breng ik mee, het paars
van een rotte roos, de roes
van een luid stervende wereld

zie wat ik zie, de woestijn
ligt voor mijn zonsondergang
rood van het zand des tijds.

[p. 359]

De Etrusken

De Etrusken zijn van fijn brons
met glanzende starre glimlach.
Maar een blauwe mantel waait open
en dan treedt vochtig bruin
de rankste knaap van heden
fluitspelende en dansende
naar voren.

De Etrusken staan in ons
op dit moment, hun schenker
danst om ons en blijft zeventien
immer zeventien en de schoonste
zwartlokkigste zolang de wereld
nog schenkers nodig heeft.

Tussen de Etrusken en ons
staat slechts de heldere spiegel:
zie onze archaïsche glimlach
en zie, zij leggen ons
gruwzaam verkort op hun askist,
maar in onze tombe danst
hun geurige dronken fluiter
tot hij valt en zijn blauwe mantel
ons heerlijk dekt.