Maatstaf. Jaargang 5

[p. 130]

J. van Wageningen
De achterblijver

Zo ver, zo laat en zo verloren:
Wie taalt naar aalmoes of beklag?
De doden kunnen 't niet meer horen,
De levenden staan bij de vlag.

Zij hebben d'exodus verkozen,
Want heeft een Jood zichzelf verstaan,
Dan hunkert hij naar Sarons rozen
En boven Askalon de maan.

Dan weigert hij gedwee te wachten
Van oud pogrom tot nieuw pogrom;
Dan kiest hij, zonder wrok of klachten,
De weg naar huis en ziet niet om.

En ik blijf hier, alleen, gevangen,
Tot in de stilte dooft de stem
Die vraagt naar 't doel van mìjn verlangen:
Naar welk, naar wèlk Jeruzalem?

[p. 131]