Maatstaf. Jaargang 5

[p. 79]

M. Mok
[Gedichten]

Het werd volbracht

Het dient gezegd zoals het is geweest:
mensen die met radeloze keel
de dood inhaalden.
In zwarte hokken stond hun angst
opeengedrongen, sloeg alarm
en stierf.

De wolken dreven voort, de wind
luisterde enkel naar zijn eigen stem.
Waar in de wereld was een boomtak
die om hen huiverde?
Rivieren stroomden met blinkende leden
door landen waar de akkerman
in licht te baden ging.
Het vee bewoog de kop met steeds
dezelfde maalbeweging die zijn trage drift
in stand moest houden.
De vogels hingen wiegelend
de kracht der aarde te begluren
of roeiden door het water van de lucht.
In steden keken huizen
met harde ogen voor zich uit,
hoog over alles wat zijn vorm
te redden poogde voor het sluipende
gevaar der stilte.

Geen wreker stortte uit het blauw
de tijd in. Het was morgen, het werd nacht.
Het was begonnen en het werd volbracht.

[p. 80]

Elke dag, ieder uur

Elke dag, ieder uur
de gongslag der herinnering,
open monden, open ogen, mensenlevens
verstikt en weggevaagd.

Elke dag, ieder uur
het scheuren van de harten in een angst
die zich te pletter heeft geschreeuwd,
de snik, de val, het dodelijk gewicht
der levenloosheid.

Elke dag, ieder uur,
het hoofd, de vuisten blindelings naar voren
tegen de pijn,
luisteren naar het stromen van de wind
die alle stemmen, alle ogen, alle stenen
verpulvert en verdoet.

[p. 81]

[p. 82]

Verraad

Vader, moeder, alle duizenden,
verroer uw dood niet meer, ik weet
dat er geen grond is in uw lijden,
dat het van dag tot dag wordt voortgesleept.

Wat mensen doen en zwijgen, wat hun hand
tegen het vuurveld van de tijd beduidt,
het is dezelfde waan die uit uw lijf
de kracht heeft weggerukt.

Geen angst, geen rebellie vindt een beraad
dat tot de bodem van de wanhoop reikt,
en wie zijn armen voor de sterren schuift,
lijft het luchtledig bij zich in.

En zelfs wie zoals ik van ieder woord
de glans tot op het bloed heeft weggekrabd,
pleegt nog verraad. Alleen een stap
met ogen dicht, pal in de nacht,
bereikt uw pijn.

[p. 83]

Bij een papier

Hier heeft de hand van een dode
zijn kracht gezet; hier staat een leven stil
en raakt niet uitgeput.

De barre kreet van het papier
scheurt het gordijn. Boven de horizon
loopt de gestorvene met lange armen
de wereld binnen. Pijn noch glimlach zal
de bergtop van die eenzaamheid bereiken.

Reeds om de benen glinstert zoveel sneeuw
dat men geen kleur meer in zijn ogen
vergaren kan. En boven op de brug
der schouders heeft de kou zich saamgebald
tot een geweld dat ademende lippen
dichtschroeit met angst.

En dan het hoofd met het bevroren woud
der haren: welk gewaai houdt hier voorgoed
zijn huilen in.

Levende mond, trek uw gelaat omlaag
naar het papier en strijk de tekens aan
totdat zij bloeden van uw eigen pijn,
tot gij u in uzelf begraven kunt.

[p. 84]

Redding

's Morgens, wanneer de doeken van de slaap
zich losvouwen en ik ternauwernood
geloof dat ik nog ooit een dag
bezielen kan, raakt soms de atmosfeer
geladen met bewegingen die mij
in barre angst tussen de oeverkanten
van dood en leven heen en weer doen slaan.
Handen en voeten steken uit een wolk
hun uitgebleekte schamelheid naar voren;
hoofden waarom mijn handen misschien eens
hun kracht en tederheid hebben geopend,
vullen de holten van mijn dichte ogen
met hun ten dode toe verkilde pijn.

Ik zeg: ik kom, er kan nog redding zijn,
want uw bestaan, door ieder afgeweerd,
blijft in mijn stem een eindgestalte zoeken,
zo donker dat de nacht zonder gebaar
er in kan wonen.