Maatstaf. Jaargang 5

[p. 27]

Guillaume van der Graft
[Gedichten]

De pauw

De grote pauw heeft zijn staart uitgebreid,
hij pronkt met de sterren,
zijn paarse borst heeft hij omgekeerd
naar de andere kant
en de maan
is een steenworp afstand,
hoor de nacht blaat met een droge keel,
wind koelt de flanken van het water af
en de wolk stamelt.

O maar wat stamelt de wolk,
verzameling schelpen, omvangrijke golven,
wat stamelt de wolk?
Dat er leven is zonder bestaan,
voorlopig en gaandeweg meer voorkomend,
gedragen en opgetrokken in de
eerste hemel van voor de geboorte.

En hoe is de maan getroost in haar wanhoop,
want er is heden en reden tot wetenschap,
verlichting en bijna gekleurde verwachting
overgang,
de vogels in de veren van de bomen
steken verlangend
de eerste tonen
van het aloude volkslied uit,
de bewoners van het erf worden zichtbaar
en de pauw met de ineengevouwen avond
betreedt slepend de oever.
Wij staan eerbiedig op.

[p. 28]

Over de heuvels van Somerset

Over de heuvels van Somerset
denk ik aan Nederland, ik denk aan de
haan van de zon op het water kraaiend
en de groene regenbuien van de bomen
over de velden drijvend. Over de heuvels
van Somerset denk ik aan een huis
dat denken kan tegen de hemel,
een huis achter de laatste haan
met een tuin als een hand uitgestoken
waarin ik mijn leven lezen kan
met groeven van liefde en plicht
die nooit tot elkander komen
tenzij diep in de grond.
Mijn hand op de heuvels van Somerset,
mijn mond op de haren van Nederland
zaai ik mijn woorden over het water,
bid ik het water tot bloed.
Want woorden hebben geen bloed tenzij
in het licht van een ontmoeting.
Ik denk als de haan nu al driemaal
en ditmaal avond kraait
aan woorden met uitgestoken handen,
aan wonen het woord voor zijn
achter de nacht op het water
over de heuvels van de winter.