Maatstaf. Jaargang 4

[p. 820]

J.W. Schulte Nordholt
[Gedichten]

Lente

Lente is een luchtig geloof, regen
lacht door zijn tranen heen, loopt
met witte voeten over het gras,
het regent zilver in de rivier.
Ursula en haar duizend maagden
weten niet wat hun te wachten staat.

Adem van licht hangt in de bomen,
de ernstige bomen, Abraham Lincoln
loopt door de wildernis van het Westen.
Lente is een pionier van de vrijheid.
Maar het rood aan de einder is avondrood.

Lopen de paarden, de blauwe paarden
van de luidruchtige wind van verre
aan op de wereld, wast levend water
in de verlangende harten, hoe donker
is eenmaal water, one more river
there's one more river to cross.

[p. 821]

Das grosse Welttheater

Zoals in de verbeelding van Van Scorel,
die op zijn uitgebreide schilderijen
steden vertoont met monstrueuze torens
tegen staketsels aan van bergpartijen,

en op een voorplan in een scherper licht
zijn hulpeloze mensen rond laat waren
protagonisten uit een heldendicht
met teveel stem en nadruk van gebaren,

zo, als op een toneel vooruitgeschoven
gevangen in het voetlicht spelen wij
een rol waarin wij zelf niet meer geloven
een spel van poppen, terwijl zo vlakbij

warme woorden wachten integendeel,
in ons hart, in onze kloppende keel.

[p. 822]

Het rad van het bestaan

Misschien had ik vleugels in de sferen
als ik uit het lichaam weer vandaan
dwaalde door het licht. Maar hoeveel keren
net als ik ze uit zou willen slaan
trok mij weer een eeuwenoud begeren

naar de aarde, ben ik ingegaan,
tot het duister. Duizendmalen koos
ik voor eeuwig leven aardse troost.
Wat, wat is het rad van het bestaan?

Het is leven ijl als ongeschapen
het is wakker worden en gaan slapen
en weer wakker worden eindeloos.

[p. 823]

Reïncarnatie

Zeg dat je weerkomt. Misschien als het regent
in grijze sferen achter het berouw
kom je in de ruimte weer de aarde tegen
en wordt geboren uit een zwarte vrouw.
Zo blijf je toch de oude aarde trouw.

Zij zingt je litanieën uit 't verleden,
maar die je toch wel niet herkennen zult.
Bestaan is enkel leven in het heden
en het verleden uitgestelde schuld.

Dus zul je uit 't duister weer tevoorschijn treden,
al is het uit een plant of uit een dier,
en schuldig worden in het nu en hier.

Voor S. Barug

[p. 824]

Herfst

schilderij van Francesco Cossa

Zij staat uit alle verten saamgevloeid,
een violette vrouw,
een leven waar de dood mee is gemoeid,
een sterven waar de hemel in ontbloeit
verheven, hemelsblauw.

De rode ranken heeft zij weggesnoeid,
zij draagt het laatste lover.
De wijnpers is getreden en de tijd
vervuld tot eeuwigheid.

Zo staat zij met een voet naar voren over
de lijst des levens, meer dan levensgroot,
een voorjaar van de dood.

[p. 825]

Family of Man

Wij mensen gras en bloemen
lente en levend groen
en zomer en de zeis
het regent in de herfst.

Wij mensen blaadren takken
waarin de vogel zingt
van ons gezamenlijke
eender ontroerde hart.

Wij mensen wij de mensen
met goden op de handen
met liefde in de ogen
met pijn van hart tot hart.

En gij de zoon des mensen
fliuitertje begeleidt
de kus van dood en leven
met uw gelukkig lied.