Maatstaf. Jaargang 4

[p. 754]

Hans Barendregt
Gedichten

Blauwbaard

‘De glans der kamers en de pronk der landen,
de liefde van de dingen, wit en rood -
ik had toch alle sleutels in mijn handen,
maar 'k greep de ene die hij mij verbood.

Nu weet ik. Door zijn liefde aan te randen
stond ik, de bruid, weerspiegeld aan de dood;
en 't bloed dat op de sleutelschacht blijft branden
bericht mijn schuld, mijn vonnis, en mijn nood.

O liefste die 'k ontvlucht, geen onderkomen
behoedt mij voor mijn bruigom die zich belgt;
uw sleutel werd een zwaard dat niet zal schromen
voor, rood en zwart, het in mijn bloedstroom zwelgt.
O zuster Anna, ziet gij nog niets komen?
hem die 't zwaard kruist en bloed met bloed verdelgt?’

Sneeuwwitje

Sneeuwwitje is dood, zij heeft de vrucht gegeten,
bij midden dag vielen haar ogen dicht;
't weerspiegelen van al de hemelbreedten
vergaat onder de kim van haar gezicht.

De spiegel pleegt verraad door te vergeten
en in de troonzaal klimt een donker licht:
de koningin ziet rond en sterk gezeten
strekt zij haar staf tot een barbaars gericht.

[p. 755]

 

In 't land van schaduw leeft het licht verborgen,

 

wie Sneeuwwit zoekt bij nachtelijk onthaal

 

vindt zich verbijsterd in een spiegelzaal.

 

 

 

Ver weg, waar wind talmt in de zomermorgen,

 

slaapt ze ongerept bij jong en koel gewas,

 

daar wacht ze in 't licht achter doorzichtig glas.

Doornroosje

Doornroosje slaapt, zij doet noch kwaad noch goed,
want onherstelbaar ligt zij hier gevangen,
de lange wimpers schaduwen de wangen
en heel de zaal tintelt van zonnegloed.

De hand, het werktuig van haar overmoed,
hangt stil omlaag, met bloeddroppen behangen,
de zomerwind dwaalt om in hof en gangen
en om de muren wast de doornenvloed.

De oude in de toren spint maar voort,
het grauw verhaal van eendre koninkrijken,
zij zag reeds eer de hand van Eva reiken -

Toch houwt zich Eén een pad naar 't ballingsoord,
zijn voorhoofd bloedt,waarlangs de doornen strijken -
de eeuw is om, de Prins staat in de poort.