Maatstaf. Jaargang 4

[p. 692]

Gaston Burssens
Posthume gedichten

Het is hier ook niet alles, moet je weten,
Alles is vlak. Geen vlek. Geen vrouw.
Geen vreugde en geen vete.
Geen kreten.

Geen kou.
Geen hitte, maar een koude vlam die grauw
een beeld belicht, dat hier moest staan en weten
hoe men moet staan om de beweging te vergeten.

Want men vergeet niet gauw
wat men graag zou aanbidden en vereren,
dat niet verbrand is en toch trouw

gebleven is aan het berouw,
dat ik hier heb over de drang naar jou,
jij vrouw, die ik niet wist bestendig te begeren.

[p. 693]

 

Ik zie niet meer, ik hoor niet meer, ik luister,

 

ik luister naar wat mijn mond niet zegt.

 

En als ik aan mijn oren fluister

 

hoor ik de stem die mij berecht

 

 

 

om wat ik heb gehoord. En als ik heb geluisterd,

 

weet ik niet meer of kwaad of slecht,

 

of goed of beter mij mijn dag verduisterd,

 

mijn nacht ontluisterd heeft in een vergeefs gevecht,

 

 

 

in een gevecht van ziel tot man,

 

een man ontmand tot in zijn onderdelen.

 

Ik zeg maar wat ik kan.

 

 

 

Maar wat ik níet zeg is al even goor.

 

Ik kan met leugens en met waarheid spelen

 

zolang ikzelf mijn fluisterstem niet hoor.

[p. 694]

 

In een gedicht als dit

 

spreek ik mijzelf niet toe noch tegen.

 

Met de schok der poëzie zit ik verlegen

 

tot in mijn vals gebit.

 

 

 

Tot in mijn vals gebed.

 

Tot in het vals gebied dat morgen

 

- maar er is geen morgen - de domper zet

 

op al mijn zorgen - maar er zijn geen zorgen

 

 

 

dan die der poëzie,

 

die een manie is als geen andere

 

binnen mijn huidige periferie.

 

 

 

Ik dacht de tijd gekomen om te veranderen,

 

maar eer de tijd gedoemd is om te zwijgen,

 

is mij de tijdeloosheid weer eigen.

[p. 695]

 

De weifelende, bleke dagen,

 

waarin wij verpersoonlijkt onze vrees

 

bewust of onbewust ten grave dragen

 

met al de eerbied en de eer

 

 

 

die wij onzelf verschuldigd zijn,

 

zijn slechts een afgeschreven souvenir,

 

een ansicht van een zee met heel veel wier,

 

waarin mijn souvenirs vermenigvuldigd zijn,

 

 

 

maar ook verdronken.

 

Al wat ik aan de drenkeling nog kan doen,

 

is, dat ik, moe en dronken,

 

 

 

hem op kan vissen als een versleten schoen.

 

Maar moe en dronken kan 't mij niet verdrieten.

 

Amour, amour, quand tu nous quittes!

[p. 696]

 

En zeg mij niet dat gij mij niet begrijpt.

 

Zèlf heb ik zoveel dingen te begrijpen,

 

b.v. waarom de mens zijn eksterogen snijdt

 

en aan zijn potlood steeds een punt wil slijpen.

 

 

 

Zo vaak heb ik mijn eksterogen dichtgeknepen

 

voor wat verheven leek en laag.

 

Mijn leven lang was ik een potlood en een blaag

 

die alles schreef en zag en nimmer heeft begrepen.

 

 

 

Als jullie allemaal. De tijd is nu gekomen

 

te dromen van de verleden tijd,

 

zonder berouw, zonder respijt.

 

 

 

De tijd van gisteren is lang geleden.

 

De tijd van morgen is al omgekomen.

 

Ik ben veroordeeld tot de eeuwigheid.