Maatstaf. Jaargang 4

[p. 652]

Claudine Witsen Elias
Gedichten

Ontvangenis

Naar Antoine du Saix, 1537

Zoals de koele dauw dringt in de bloemen
opdat haar vrucht rijp' tot het uur is vol,
zoals 't gelaat in spiegels op kan doemen,
zacht en niets schendend, als in schapewol
de regen dringt, een stem door dichte deur
en in de hartewoning de gedachte
zon door het raam gaat zonder smet of scheur:
zo is om mens te worden in Maria
Jezus gedaald en zij bleef ongeschonden
en heeft als moeder zich nog maagd bevonden.

Laatste groen

De bomen, onder de zweep der regens
buigend de kruinen, gaan weerszij de weg
als trekpaarden, horizontaal en moe -
ze komen nooit waar ze wensten te wezen:
boven de winden en voorbij de regens;
de weg daarheen wordt hun wijslijk verzwegen:
wat, zonder die laatste aders van groen
bleef òns in de stenen steden te doen?

[p. 653]

Glashard

Buiten in het bedauwde gras

daar ligt een vogel dood

- een lied voorgoed verloren -,

omdat achter het vensterglas

een glazen mus gezeten was,

die haar wilde bekoren.

Want zoals dit wel meer geschiedt

met wie een hart van glas bezit:

men wordt het moede -

men wil niet enkel gadeslaan

hoe and'ren vliegen af en aan

om 't broed te voeden.

Dus met zijn helle stem van glas

zong hij ‘het raam staat open’...

en wat bloedwarm van leven was

buiten in het bedauwde gras,

moest 't met de dood bekopen.