Maatstaf. Jaargang 4

[p. 650]

J.W.F. Werumeus Buning
Droom van de vogels

De kraai, de sperwer en de specht

De kraai, de sperwer en de specht,
Zij hebben het mij aangezegd,
En het was bitter wintertij
Bij dit gesprek van hen en mij.

De kraai kraste met groot geweld
Over het zwaar-besneeuwde veld
En sprak: van onder dezen akker
Raakt gij vooreerst niet weder wakker.
Toen vloog zij uit haar zwarten boom
En zoo verdween zij uit mijn droom.

De specht, die doodkistmakersknecht,
Heeft mij een ander woord gezegd:
Hij zei: gij hoort hoe iedere tik
Voorspelt het zcker oogenblik;
Maar ik leef van den dooden boom
En gij verschrikt in uwen droom.

Toen is als bliksem van daarboven
Uit heldere blauwe winterlucht
De schoone sperwer neergestoven,
Die zeide: wees toch niet beducht,
Sneller dan ik ga, gaan de dooden
Die naar den hemel zijn ontboden.

Ik ging naar huis; in 't nachtelijk uur
Zat mijn dood liefje bij het vuur
In al de pracht van de natuur,
Haar rosse haar met glans verlicht.

[p. 651]

 

Ik zei: de sperwer en de specht

 

Die hebben het mij aangezegd

 

En toch zie ik nog uw gezicht. -

 

Zij zei: waarom dan nog te vreezen?

 

Zoo moet 't met mensch en vogels wezen.

 

Luister niet meer naar vogelpraat,

 

Wij vliegen met den dageraad.

De haan

Laat in den nacht
Bij wassend water
En wassende maan
Spraken de vogelen des hemels mij aan:
De uil in het bosch,
De meeuw over zee,
Ja zelfs de haan,
Gloeiend van veeren,
Brandend van oog
Is opgestaan:
Zie de dag breekt aan,
Niets kan u deren,
Ga uwe wegen
Zooals gij moet gaan,
Gij hebt Gods zegen.