Maatstaf. Jaargang 4

[p. 615]

Pierre Kemp
Gedichten

Het moet iets heel eenvoudigs zijn,
als de zon en met evenveel licht,
gemakkelijk te dragen in een klein
gedicht.
Te zetten op een donkere brug,
als ik onverwachts terug
moet en tot het zwarte water zeg:
wijs jij me toch de weg.

Zij heeft kussen in alle maten,
van één tot tien en meer seconden
en telt ze erbij. Als hij haar gaat verlaten,
geeft het soms nog een afscheidsronde.
Hij kent volkomen haar embouchure.
Heeft hij, naar haar zin, genoeg er op gezongen,
hoort hij ook: het kan niet blijven duren.
Nu heb je veel gehad, ga, mijn jongen!

Mijn geest ligt op zijn buik
te spieden naar de bloemen
en hoe de wind er neemt zijn duik.
De bloemen nog tot iets te benoemen
heeft niet meer zin, hoe mij dat spijt.
Al lang ben ik mijn flora kwijt.

[p. 616]

Amazonen-raadsel

 

Er zijn ergens vier Amazonen,

 

éne in Maastricht en drie in Wijk.

 

Ik zing hier niet waar ze wonen,

 

maar éne er van is zeer rijk.

 

Drie hebben zilveren knieën

 

en éne heeft er van goud.

 

Zij doen niet aan utopieën,

 

waar iedere man zo van houdt.

 

Zij zingen van wat niet gebeurde

 

daar ginds op Sint-Annadal^*

 

en treuren om iedere gescheurde

 

tuniek na een overval.

 

Hun pantsers zijn van een schilfer,

 

dat niet eens overal houdt.

 

Maar wie heeft nu knieën van zilver

 

en wie die knieën van goud?

Van die vrouw zag ik maar één oog
naast de schouder van die man
en ik wist genoeg:
de achterkant van wat hij vroeg
en wat hij in haar ogen zag,
terwijl zij zich voorover boog
en eigenlijk langs zijn ogen lag.
Nog even keken
ze in elkander, bleven wankelend staan
en toen zij van elkander gingen, streken
ze elkander met hun schouders aan.

* Het ziekenhuis van Maastricht.

[p. 617]

Handelsflair

 

Een kind, van morgen opgestaan,

 

om naar het midden van de brug te gaan,

 

komt daar bij het snelverkeer

 

in de hogere leer.

 

Het leest er de letters, de nummers en

 

de landen van wat er passeert.

 

Glimlachend: zie eens, wat ik ken,

 

wordt het in hem genoteerd.

 

Plots vraag ik hem strak in zijn vlak gezicht:

 

wat moeten die cijfers in je kop?

 

 

 

Als omlijsting van het beursgericht

 

zeg ik die voor vader op!

Mijn neus rijdt uit de Singel van de Reuk
en gaat nu door de Laan der Duizend Weken.
Ik ben wel oud, eigenlijk uitgekeken,
en glimlach om de Schouwburg van de Jeuk.
Toch stel ik nog belang in Duizendschonen
en singulieren van gelijk formaat,
maar in de Buurt der Reuken van Matronen
voel ik, al blijf ik heer
bij alles wat ik constateer,
toch hoe die glimlach over mij vergaat.

[p. 618]

Moeder en kind

 

Een moeder voelt aan haar kind,

 

waar het eindigt en waar het begint.

 

Nu maakt zij muziek er op met haar mond

 

en geeft het aan de lopende band

 

mepjes met de holle hand,

 

gelijk zij zich eertijds verlegen vond

 

bij haar man, toen die kwam

 

en zijn plaats in haar lichaam nam.

Zij gaat recht of iets gebogen,
al naar de stand van het jaar.
Schaduwen kringen rond haar ogen
en tussen de kronkels van haar haar.
Zo zet ze haar voeten en tenen
en verspert de weg van ons gaan.
Loopt liever niet tegen haar aan!
Zij kàn niet zingen, zij ìs geen lied.
Een vrouw is iets van tussen haar benen,
meer niet!

Ik heb de sterren nog niet betaald
en zij schijnen al zo lang.
Mijn schuld krijg ik nooit achterhaald
met rijmen en gezang.
Als ik eens wat lucifers in rood en groen
voor hen liet branden,
en liet schijnen op mijn lege handen?
Zou ik dat maar doen?