Maatstaf. Jaargang 4

[p. 562]

E.P. Köster
Gedichten

Langzaam

langzaam
tussen tinnen muren
sterven
mijn driftige woorden
en dichter
dichterbij komt
het zwijgende huis
van de nacht
en nog wil ik zeggen
mijn hand mijn hand
heb ik lief
en de hulsels der dingen
de huid van mijn zijn
en de mens o de mens
heb ik lief
in de ogen van twijfel
en de gebaren van onmacht
waarmee hij zijn dagen ontmoet
want niemand niemand ontkomt
aan het zwijgende huis
van de nacht

Als straks

als straks
de hobo van het hart
niet meer wil zingen
het schuchtere lied
van huiver en mistig vermoeden

[p. 563]

 

als straks

 

ik niet meer kan staan in mijn stem

 

en meevloeien moet

 

zeegras zijn

 

op het donkere tij van de tijd

 

 

 

als straks

 

dichtvalt de deur

 

en dit huis langzaam zich vult

 

met de onteigende dingen

 

glashelder en zonder geheim

In de nacht

in de nacht
opengevouwen
als de papieren bloem in mijn borst
ligt het meer
en ziet op
uren lang
en niets is te zien

en niets is te zien
en binnen de donkere kring
verschuiven mijn vingers
en wijzen het aan
tot het groeit
zoals papieren bloemen dat doen
in de nacht

[p. 564]

Opengevallen in licht

opengevallen in licht
sta ik
in leegte ontstaan
en kijk
naar de inwendige einder
het ontleefde gezicht
van de tijd

en dood
en braak ligt het land
tussen de tanden der zon

begrenzende leegte
als lijnloos papier
staart
in het holst van de nacht
en dringt door
tot de laatste vertakking
het fluisterend gras
van de droom

en stil
en rul ligt het land

[p. 565]

Dan

dan
aan het tegenhuidse
ontwaken toppen van vingers
en tasten zich vrij
uit het gewillige duister

en koud
koud is het steen
het rechtsomkeert van het hart
in de eerste begroeting
en onthutst en geboeid tegelijk
is de omzichtige huid

en oud
oud is het lied
van het knoestige hout
en nerf aan nerf
juicht het voort
en buigt en zingt neer
tot de grondtoon der handen