Maatstaf. Jaargang 4

[p. 503]

Guillaume van der Graft
Gedichten

Drie gedichten uit Glamorgan

Dit land is tot zichzelve gekomen
het loopt als een levend wezen omhoog
en de genade schiet in de bomen
wortel, ik ben een en al oog

Alle dingen zijn argumenten
tot stand gekomen in zichtbaarheid
de jongste dag valt in de lente
de nieuwe aarde wordt ingewijd

Alleen de wolken maken te schande
omdat ze haastig zijn en grijs
de nieuwe hemel nu ophanden
gedragen door het paradijs.

Geesten waar geen enkele nederlander
van wist dat ze nog niet waren verdreven
leven hier tussen het gras en de stenen,
verdwenen is alleen het wonder.

Er is nu geen reden waarom wij niet
van verdriet zouden spreken of gewoon van

vreugde,

vroeger was het Aanwezigheid
en wij konden nooit zo alleen zijn

[p. 504]

 

als nu, als onder elkaar

 

elkanders gras en steen geworden -

 

maar hier om mij heen zijn de vorderingen

 

minder, - daar zorgen de geesten voor.

Het stormt water in mijn oren
het regent zon op mijn mond
ik lig met mijn bloed naar voren
ik lig met mijn hart op de grond

de oudste dingen gebeuren
door mijn middenrif heen
de hemel begint te scheuren
en mijn tong wordt steen

ik word een en al teken
ik raak steeds verder weg
wanneer de stenen spreken
hoor wat ik zeg.

Meer eeuwen dan vogels op de daken
nestelen tegen de nok van de tijd
o gij zwaluwen met uw gespleten hunkering

maar het is altijd zomer op het altaar
tussen de keerkringen van het priesterkoor
voor de drie drempels van het jaar

[p. 505]

 

sinds de vroegste bewoners van de winter

 

met de tintelende vingers van het gebed

 

naar de verlossing van de aarde vroegen

 

 

 

is er altijd geknield op de grens

 

waar de maan over de evening gaat

 

en het avond wordt in het bloed.

Duizend gedichten in de lucht
ik kan ze alleen maar ademen
zwemmende

in de avond

de tuin is een archipel, elke boom
een groen vruchtbaar eiland
en het volk van vogels over en weer
roeiende in de prauwen
van hun rank lichaam
vaart

in de avond

blank zijn de veren van de nacht
en talloos de vissen poëzie
die ik adem als ik verdrink

in de avond