Maatstaf. Jaargang 4

[p. 485]

Clara Eggink
Andere dood

Wanneer ik nog de blikken tinkel van de Klaaskerk
uurlijks in nachten zonder slaap
gehoord had, en het dofgrijs vleugelen
van mijn geboortestad, inkapselend,
de onstuim van het hart had zien beteugelen,
dan had ik slechts de dood vermoed
onder wiens laag en vormloos zwerk
het gassig nat van gracht en leven zich lichteloos

verdoet.

Wanneer ik niet gezien had hoe de Taag
verrukt, met een oneindig wijde mond
een stralend blauwe eeuwigheid in bijt,
een stroom die sterft, lachend doorzond
na 't leedloos afscheid onderweg van stad en tijd,
een schaduwloos vergaan van eigen vocht in alle

vocht -

dan zouden dood en leven mijn afkeer zijn gebleven
en niet een glanzend doelomspeelde tocht; gebroken

wit en blauw en vaag.