Maatstaf. Jaargang 4

[p. 461]

Jan Engelman
Phoibos

In 't gras gevallen, ruw onthoofd,
het marmer uitgeslagen,
zijt gij volkomen en belooft
wat niemand meer kwam vragen:

dat alles zonder weedom zweeft,
in evenwicht gehouden,
en uwe glans nog overleeft
de wanhoop en het koude.

Uw staat is lichte duisterling,
de vampier en de moeder.
Verraad doorschemert ieder ding,
niet u, de wreede Voeder

die het geruchtelooze zijt,
blank in zichzelf besloten,
maar razernij waar uw beleid
onheilig wordt verstooten.

Hier glimlacht gij in sluimering,-
geluiden, angstgebaren
gaan neder in de tuimeling
en hel der late jaren.

In altaarsteenen, zonder sier,
wordt aan u opgedragen
wat aarde, lucht en glansrivier
de donkre zee langs wagen

[p. 462]

 

als plant, als slib en avonddoom,

 

van alg tot nieuw verteren,

 

van de geringe chromosoom

 

tot menschlijk wederkeeren.

 

 

 

En met uw stroom, die is alom

 

in lust en zielsverlangen,

 

als stof van sterren in een dom

 

met wild azuur behangen

 

 

 

zwelt aan en krimpt het witte vuur,

 

de gloed die, onbegonnen,

 

de ruimteloosheid leeg van duur

 

als adem houdt omsponnen.

 

 

 

Er is geen grens, want uitgedijd

 

is eender als verminderd;

 

gij zijt de stilstand van den tijd,

 

de wielgang ongehinderd.

 

 

 

Gevallen weerloos, ruw onthoofd,

 

alleen uw lach volkomen

 

gekapt in marmer, weggeroofd

 

uit oude tempeldroomen,

 

 

 

zijt gij van het getij de heer

 

die alles in kan lijven

 

en die in keer op wederkeer

 

dezelfde god zal blijven.