Maatstaf. Jaargang 4

[p. 359]

Pierre Kemp
Gedichten

Pour le piano

Ik jaag mijn tien vingers over de toetsen
en zevenmaal vijf zwarte katten springen op
uit de bloemkool van de rest.
Inspiratie bekt mij af. Ik moet ze
bedaren tussen vingers en kop.
Maar zo ben ik toch op mijn best!
De katten, met kleedjes van bloemkool aan,
gaan op hun achterste pootjes staan.
De kleedjes zijn niet te kort.
Wit is maar wit en zwart maar zwart
en ik houd zoveel van de kleur van het hart.
De katten: wij ook, geeft ons maar Port!

Stèle

Vannacht heb ik bij het graf van een jongeling

gestaan.

Zijn mannelijke delen had hij niet meer aan.
Ik vroeg hem: ‘Waar zijn zij gebleven?’
Diep zuchtte hij: ‘In het leven.
Wij zijn hier zonder durf en zonder wil.
Zo gaat het hier ook met de meisjes
en daarom is het hier zo stil.’

[p. 360]

Huishoud-air

Met de krullen van Beethoven in de
strengeling van Zuide- en Westewinden
en een neus voor de moderne stank,
zet een jonge vrouw, bang iets te vergeten
en dit nu precies te willen weten,
haar boodschappenmandje op mijn vensterbank.
Gratis zie ik van achter de gordijnen,
hoe haar ogen inniger weer schijnen
van een vrede, wijl zij alles vond
en tussen de splitsing der gestifte lippen
hoor ik in korte zinnen glippen
de zingende bevestiging van haar mond.

Bij een schoon hemd

De nacht draait weer stilaan naar vandaag.
Letters en rijmen moet ik weer vereren.
Gedichten worden mij soms een plaag,
als ik weiger ze te noteren.
Toch vind ik dit geen onnozele vraag,
zie ik mij naakt in de spiegel staan:
waar komen nu mijn gedichten vandaan
en waar sluipen zij uit
mijn huid?

[p. 361]

Broek van een dode

De schaduw van de broek van een dode
zwaait mee in het zonnelicht.
Hij heeft die broek niet meer van node,
rust in vrede zonder haar gezicht
en zijn stem is weg. Toch herken
ik er de buiging van zijn knieën en
het balloneren van zijn billen in.
Hij is pas door het begin
van zijn dood aangeraakt
en wordt eerst goed vergeten,
als de organen van zijn broek zijn nagemeten
en voor een ander zijn vermaakt.

Werkgeluiden

Er sterven al maar meer werkgeluiden in mij.
Eens komt de dag en de kloppen op het lood,
op ijzer en koper, zink en hout zijn voorbij.
Dan ben ik aards dood.
Nu hoor ik nog de triangel van het ijzer
en op het gezaagde de doffe klop,
al klinkt het reeds lijzer en lijzer
aan de luiken van mijn kop.
Rond mijn schedel groeit nog border haren.
In mijn oren ruist al de bron
van de gaande mens in 't ervaren,
haast te kunnen wezen zonder zon.

[p. 362]

Burendienst

Er zijn vele sleutels in de stad,
maar die éne is de Bloem van het Sleutelgat
en ik bewaar
hem trouw voor haar.
Kijk, hoe ik hem aan haar overreik,
hoog tussen wijsvinger en duim,
een metalen Bloem-des-Levens gelijk.
Zij laat haar kop op het witte schuim
van haar blouse in vertederde deining gaan
en neemt hem met de glimlach van een Peri aan.

Niet meer gelukkig

Ik ben niet meer gelukkig met
al mijn tonen
en vraag soms aan de dromen van mijn bed
mij liever te verschonen.
Ik word te oud en dat doet soms zo'n pijn.
De aarde trilt onder de cadensen
van de liefde en ik lig vergeefs te wensen
daar ooit nog bij te zijn.