Maatstaf. Jaargang 4

[p. 235]

S. Vestdijk
[Gedichten]

Saul en David

Wat wil die donk're Joodse jongen
Daar bij de koning met zijn snarenspel?
Bij Saul zijn vrouwen meer in tel,
Slavinnen, somber en onkuis.
Daarom is zijn karakter zo verwrongen
En loopt hij met een speer in huis
Dieren te dreigen, en met boze geesten
Van God te worstelen. Zo zijn de meesten
Die zo maar op een troon gesprongen
Als jongen zijn...

Toen gaf hij het bevel:
'Laat David komen voor mijn zielepijn.
Is hij onwillig, zeg dan voor de schijn:
Wij zullen samen 't rijk verdelen!
Geef hem een vrouwenkleed,
Dat zal maar weinig schelen,
En laat hem babb'len als een kind.
Hij mag mij ook vervelen,
Of met mijn speerpunt spelen,
Ik ben niet wreed,
Wanneer hij maar, vóór hij begint
Zijn harpje te bespelen,
Koningsgezind
En niet verwaten als mijn harpenaren,
Eén blik mij toewerpt, hóe, mag hij zelf weten,
En weet hij 't niet, dan mag hij het vergeten.'

[p. 236]

 

Voordat de razende was uitgesproken

 

Was David reeds bij 't rustbed opgedoken,

 

Gereed voor de gevaren,

 

Klaar voor 't gebed der strakke snaren,

 

Gevat in het gebogen houten raam.

 

 

 

Maar nu - genezing zonder naam -

 

Valt traan na traan op de verlepte hand,

 

De godsgeest uitgebannen door de godsgezant.

 

De speer zal niets doorboren,

 

Zolang de vorst van 't land

 

Maar deze speelgenoot mag horen,

 

Die daar geduldig en met medelijden,

 

Niet zonder spot toch, vingeren doet spreiden

 

En sluiten, snaren aanraakt, echo's temt

 

Tot milder echo's, en het razen overstemt

 

Van de rampzaal'ge, die hij tot zijn schuld'naar maakt

 

En die dit weet.

 

En hij ontwaakt,

 

Het rechter oog groot en bevreemd,

 

Terwijl de linkerhand een traan wegneemt

 

Van 't linkeroog achter het bruin gordijn.

 

Hij wil niet meer onnozel zijn,

 

En hij doorziet de fijnbesnaarde knaap

 

Die, als de snaren klagen, in de slaap

 

Der jeugd niets weet, niets voelt, geen weemoed of

 

berouw,

 

En toch geen kind, en in het kleren dragen

 

En stenen slingeren meer man dan vrouw,

 

Moedig, naar koningsaard...

 

Voortaan zal hij om and're spelers vragen.

 

Dat wat hem rust schonk zal zijn rust belagen.

 

O vriendschap, liefde, wie niet wint moet wagen.

 

Het is hem wel een speerworp waard.

[p. 237]

Bathseba bij het toilet

Naar David moeten haar die voeten dragen.
Verzorg ze, o geknielde aan haar voeten.
Maar naast de vorst zal zij zichzelf ontmoeten
En met haar ogen vorst'lijk ondervragen:
Zichzelf, de overspelige, de zoete
Bijzit bij voorbaat, de wel al te trage
In 't afweren van op een dak belagen.
Gij zijt het zelf. De koning laat u groeten.

Het edelst aanschijn nimmer is bij machte
Te stellen paal en perk aan 't ruwst verkrachten.
Het is als bloem geplant in 't onderlijf,
Dat rond gewelf, die warme medeplicht'ge,
Die weldra gichelend is te bezicht'gen
Bij olielampen door wijf en bijwijf.