Maatstaf. Jaargang 4

[p. 60]

Ellen Warmond
Leven
[In twee bedrijven]

Lequel de nous voudrait se coucher parmi eux
Une heure, une heure ou deux simplement pour l'hommage.
guillevic

dekor
Het toneel toont de lengte-doorsnede van een huis, naar het model van kindertekeningen: halve kamers, tafel, stoelen, lamp, 1 of meer bedden, [naar eigen smaak toe te voegen]. De zondagmiddag is regenachtig.

I

1e scène

[spotlight parterre]

Hier bevindt zich een kennelijk echtpaar. Kostumering en grime wijzen op ca. 20-jarig huwelijksleven.

In het eerste bedrijf lezen beiden de krant. Gedurende het verdere verloop van het stuk ligt het gehele leven vóór hen.

2e scène

[spot op de 1e verdieping]

Hier zijn 4 oude mannetjes gerangschikt. 3 van hen hebben een baard en een bijpassende religie. De 4e, de jongste, mist beide en wordt gedurende het eerste bedrijf door de anderen met wantrouwen gadegeslagen.

Alle vier zijn van ouderdom zo broos geworden, dat ze voortdurend gevaar lopen door het kleine geweld van eigen adem tot stof weder te keren. Ze hebben geen van allen de krant gelezen. Gedurende beide bedrijven ligt het gehele leven achter hen.

3e scène

[spot op de zolderverdieping]

Men ziet de jonge schilderes Silly Morbide in druk maar

[p. 61]

onverstaanbaar gesprek gewikkeld met een vriendin. Ze houden beurtelings een monoloog over de zin van het leven. Aan de keerzijde van hun lippen, waar de woorden nog spiegelschrift zijn, is voor de toeschouwers echter duidelijk te lezen ‘het leven der zinnen’. [Grimeur!].

Hun houding t.o.v. de zaal is zodanig, dat het publiek eveneens het volle zicht heeft op de blanke binnenkant van hun voorhoofd. Hierop schrijven ze, al pratende, een roman vol wensdromen, die het midden houden tussen platonische strandwandelingen bij maanlicht en joyeuze verkrachtingen. [2 grimeurs!].

II

1e scène

Als het doek opgaat blijkt het toneel, tot grote verrassing van publiek en spelers, geheel ongewijzigd. Uit de coulissen klinkt nu echter een lang aangehouden fluittoon, die duidelijk wijst op het zich openen van nieuwe perspektieven.

Wanneer het geluid ophoudt, staan parterre de vrouw, op de eerste verdieping het oudste mannetje, en op de zolder de jonge schilderes op en zetten gelijktijdig de radio aan.

[Alle lichten op het toneel uit]

2e scène

Na een inleidend geknetter van ca. 73 sekonden klinkt vanachter een goedgepoetst gebit de stem van de omroeper:

‘Tot slot de uitslagen uit het distrikt Rome:

Pater S.J.-Maria Magdalena: afgelast,

Conceptio-Immaculata: 1-0.

U kunt nu luisteren naar 5 minuten gewijde marsmuziek, waarna de heer Gaga, van de orde der Pelikanen, tot U spreken zal over het onderwerp: 'Leven, zo ja zo nee'’.

[Koorknapen van beiderlei kunne zingen het voorspel]
[Alle lichten aan!]

[p. 62]

3e scène

De meisjes op de zolder wenen geluidloos.

Het echtpaar parterre herdenkt de levenden.

Op de 1e verdieping gaat het jongste oude mannetje staan en keert het baardloze gelaatje naar de zaal.

[Stem met echo-effekt:]

‘De zin van het leven is de onzin van de dood’.

Met behulp van hun laatste krachten komen de 3 andere mannetjes overeind en ontnemen hem voorgoed het woord.

Alle spelers buigen het hoofd.

Wanhopige, maar beheerste stem van de heer Gaga uit de 3 radio's:

‘Mensen!...’

[Het toneel wordt door een rookgordijn aan het oog onttrokken]

applaus