Maatstaf. Jaargang 3

[p. 926]

Leo Vroman
Regeneratie

Ieder gedicht
dat ik schrijf
is het laatste,
is mijn dood.

Dan smelt mijn gezicht
bijzonder groot
uit in mijn lijf,
in mijn schoot.

Als ik wegloop
mors ik een hoop
dode manen
en kruip-organen,

en ikzelf dool,
zo dun dan
zo fijn van vrees
als een chinees
symbool
voor ‘man’,

[één lijn
voor gebaar,
en één voor voet,
waaruit bij mij
nog wat inkt bloedt]

heen.

[p. 927]

 

Schaamte: het oor

 

groeit het eerst weer aan,

 

spitst, st: leest iemand dit voor?

 

Dan zwelt een oogbal,

 

ontluikt en tuurt: weent iemand al?

 

En dan spruit bang mijn ellendige

 

bonzende inwendige uit.

 

 

 

Om zich te bevredigen

 

staat daar dan

 

vlak achter de lezende

 

een geheel volledige

 

dodelijk vrezende

 

Vroman.