Maatstaf. Jaargang 3

[p. 912]

A. Roland Holst
Februari 1956

Vorst

Winter, niets ontziende,
strengste van mijn vrienden
in mijn koppige ouderdom,
scherp het hoe en het waarom
van mijn dagelijksch bestaan
met bevroren kraan na kraan
mij maar in - toch blijf ik hopen:
zoo lang één kraan maar blijft loopen
trek ik er mij niets van aan -
en geen kwezel gaat het aan
welke kraan.

Dooi

Bij plassen ligt de hemel
te blinken naast de vaalt,
kemel gaat weer na kemel
door oog van naald op naald.
De lentekaravanen
naderen bont en wild:
enorreme bananen
voeren zij in hun schild.