Maatstaf. Jaargang 3

[p. 908]

Ellen Warmond
I.p.v. een sprookje

Haar ware naam was Goddelijke Bloesem. Maar de westerlingen, die het hogere zoeken en het schone schuwen, noemden haar Gelukspoppetje. En dat dan nog niet eens als eigen- maar als soortnaam. Dit alles is heel droevig. Maar de schoonheid wreekt zich, zelfs nà '80, wanneer haar onrecht wordt aangedaan. De schoonheid, jawel, ik herhaal het. Want de detailbeschrijving stokt me in de pen. Laat ik daarom volstaan met te zeggen, dat ze het levende studiemateriaal vormde voor de pornofooncursus ‘Kamasutra’.

Ze werd geschapen in China door een poppensnijder. Uiteraard door een àrme poppensnijder, want alleen mensen, die te arm zijn om iets te kopen dat mooi líjkt, [zoals de beurzensnijders dat doen], kunnen iets maken dat werkelijk mooi ís.

Hij sneed haar uit het hout van 1 der bruidsmuiltjes van een meisje, dat nu al jarenlang zijn vrouw was en moeder van zijn 7 kinderen. Van zijn jongste dochter knipte hij een streng haar af en plantte die draad voor draad in de paradijselijke schedel van Goddelijke Bloesem. Het resultaat was zo verblindend, dat zijn handen beefden toen hij van de doorschijnend zijden shawl van zijn eerste geliefde een reep afscheurde en haar die als kleed omhing.

Toen ze klaar was, durfde hij nog maar een kwartier per dag naar haar te kijken, uit vrees, dat hij aan de aanblik zou sterven. De rest van de dag lag hij in een trance, die de verdoving van opium verre overtrof, op een mat voor zijn hut. Hij sprak niet meer. Hij dacht niet meer. Hij werkte niet meer. Zijn kinderen verhongerden, zijn vrouw liep weg. Hij merkte het niet.

Medelijdende buren, die meenden, dat hij ziek was, brachten hem soms een schaaltje rijst, maar hij at er nauwelijks van. Hij had het argument vóór het bestaan verschaft, waarom zou hij zich dan nog om dat bestaan zèlf bekommeren? Maar de enkeling kan het er niet op wagen zich, tussen de

[p. 909]

mensen, van de wereld af te maken, want dan maakt de wereld hèm af.

Dat gebeurde dan ook. Op een nacht sloop een buurman de hut binnen, vermoordde de poppenmaker en roofde de Goddelijke Bloesem. Maar de arme poppensnijder had niet alleen de geest gegeven, hij had die geest, als laatste blijk van liefde, aan Goddelijke Bloesem gegeven, zodat de buurman geen mooie pop, maar een prachtige, zij het dan ook minuskule vrouw mee naar huis nam. Hij merkte het niet.

De buurman verkocht haar aan een speelgoedfabrikant. Dat was een zakenman en daardoor wist hij, dat in de westerse landen alleen de náám Goddelijke Bloesem al een schaduw zou kunnen werpen op een vrouwelijke reputatie. Hij noemde haar daarom Brengster van het Geluk, legde haar in zijn fabriek op de lopende band en honderden andere arme Chinezen begonnen haar, ademloos van verrukking, te reproduceren.

Toen er tienduizend klaar waren, huurde de fabrikant een schip en liet de hele partij naar Europa brengen, het origineel incluis. Want doordat hij een zakenman was, zag hij niet, dat de gelijkenis tussen Goddelijke Bloesem en haar 9999 zusters alleen een uiterlijke was. Al die anderen misten de vonk, de adem, de liefderijk gegeven geest.

Reeds het inschepen van de lading veroorzaakte onder de bemanning van de boot een religieuze hysterie als in geen eeuwen meer voorgekomen was. De stuurman lag gedurende de hele reis in geknielde houding op de brug, de stokers kropen, beurtelings jubelend en jammerend, rond de vuren en de hondewacht geselde zich tijdens zijn ronde; de goden vergiffenis afsmekend voor zijn nietswaardigheid.

In de Italiaanse havens vreesde men dan ook voor de import van een onbekende oosterse ziekte en deed de hele bemanning in quarantaine. Verder zorgde men voor geestelijke bijstand in de persoon van Pater Innocentius Quàsipassi. Deze echter verloor, bij het zegenen van de lading, alle rechten, zowel op zijn voor- als op zijn achternaam, ontvreemdde 1 exemplaar uit de partij en werd sindsdien in Italië niet weergezien. De Paus sprak de banvloek over hem

[p. 910]

uit en liet de 9999 zusters in een plechtige openluchtvoorstelling als heksen verbranden. De 9999 zùsters, want het blinde toeval had ervoor gezorgd, dat Pater Innocentius Quàsipassi de bevende hand had uitgestrekt naar het origineel, om daarna de enig echte Goddelijke Bloesem onder zijn soutane op de borst te verbergen.

Hij is daarna nog één maal gezien, in Marseille, de handen als een maaglijder tegen de borst geklemd, maar men had geen aandacht aan hem besteed, gewend als men was aan monniken uit de naburige kloosters, bij wie het overmatig gebruik van vlees en specerijen wel vaker tot dergelijke excessen leidde.

Had men het maar wèl gedaan! Want wie zal nu ooit kunnen vertellen hoe de Goddelijke Bloesem in Marseille in het bezit raakte van een meisje van plezier? Al moet daarbij gezegd worden, dat plezier het láátste woord was, dat ze sinds de aanwezigheid van Goddelijke Bloesem nog zonder snikken kon uitspreken. Dat kwam doordat ze aan haar eigen mogelijkheden was gaan twijfelen. Nu is dat in alle beroepen funest, maar zeker in het hare. Ze ontwikkelde dan ook een gevoel, dat ze, met grotere kennis van de psychologie, niet geaarzeld zou hebben een minderwaardigheidscomplex te noemen. Bonken van zeelieden bezwijmden op de drempel van haar kamer en dat was dan niet bedoeld als een compliment aan het meisje, maar alleen het gevolg van de aanblik van Goddelijke Bloesem. Toch kon het meisje van haar noodlottig gezelschap geen afstand doen. Ze had haar lief. [Dit tengevolge van een instelling, die juist in deze categorie van beroepen vaker voorkomt dan men wel zou aannemen.]

Toen ze tenslotte een meisje van verdriet geworden was, besloot ze het ondraaglijke leven vaarwel te zeggen: ze bond de Goddelijke Bloesem op haar hart en sprong in zee.

Moet ik vertellen van de visser, die het meesterwerk van de poppensnijder in zijn net ophaalde, omringd door psalmerende sardines?

Of van de Brusselse automobilist, die haar later als maskotte voorop zijn auto plaatste, daarmee al zijn tegenliggers

[p. 911]

verblindend, met de gruwelijkste gevolgen?

Nee, zelfs niet van de oudijzerhandelaar, die haar op een dag even buiten Brussel tussen een groep vernielde auto's vond.

Wel echter van de man aan wie hij de Goddelijke Bloesem daarna verkocht. Deze man nl. maakte reclamefilms, met poppen. Een échte poppenspeler zou haar onmiddellijk herkend hebben, maar ook deze man was een zakenman en door zijn vakblindheid dus eigenlijk toch nog de mindere van Innocentius Quàsipassi †. Want hij deed wat de laatste nooit gedaan zou hebben: hij liet de Goddelijke Bloesem in zijn eerstvolgende filmpje een nieuw merk levensvreugde introduceren.

Zodra ze op het doek verscheen brak in de bioscoop een onbeschrijfelijke paniek uit: mannen vermoordden hun vrouwen, vrouwen rukten de asbakken van de stoelen en strooiden zich de inhoud daarvan kermend en weeklagend op het hoofd.

De directie van het theater liet ijlings kartonnen brillen uitdelen, met 1 rood en 1 groen glas, brak de vertoning af en vervolgde het programma met een ouderwetse stereoscopische film. Het was het beroemde fragment uit ‘De Overwintering op Nova Zembla’, met in de hoofdrol Tollens als Rudolf Valentino.

Niettemin bleef het publiek onrustig. Het gerochel van de stervenden en het delirerende gezang van de weinige in leven gebleven vrouwen overstemde het gehuil van de ijsberen.

Als laatste redmiddel greep de directie naar een driedimensionale documentaire van de slag bij Stalingrad, een rolprent, die iets meer actie te zien gaf dan de vorige.

Tanks rolden ratelend op de zaal toe, de gordijnen verscheurend en de orkestbak platmangelend.

Gillend van angst rukte het publiek de brillen af.

De tanks rolden niettemin de zaal in.

Ter verdediging van de burgerzin moet worden gezegd, dat aan de uitgang voor de overlevenden werd gecollecteerd.