Maatstaf. Jaargang 3

[p. 812]

Guillaume van der Graft
[Gedichten]

Liefde

Als ik eens dood zal zijn
laat de deur open blijven
tussen mij en mijn leven
sluit niet je hart

Breng mij het voedsel der doden
een schotel liefde, een glas
glimlach, ik zal je zien staan
op de tafel der dingen

Vergeet mij niet en ik zal
zorgen dat je niet oud wordt
lieveling voor de val
vergeet mij niet, ik zou sterven.

[p. 813]

Na Twente weergezien te hebben

Ik wou dat ik in Weerselo kon wonen
bij het stiftshuis
bij de kerk
bij de stenen Christus
Ik wou dat ik in Weerselo
ver van de zee en dicht bij de oorschelp
der aarde
wonen kon als een woord
in de mond van het landschap
onder het grijze verhemelte
tussen de tongen van de bomen

Dan doopte ik daar de kinderen
woord voor woord
in de keel van het water
Dan sneed ik daar het brood
van het lichaam der aarde
ik brak het zodat het begraven werd
in de ziel van het volk
en levend werd in zijn hart

En ik preekte zo helder
als pas gewassen kinderen
op Zaterdag
een school voor het blote leven

Maar nee, hoe stil ook de weg
meer en meer ingetogen
in Weerselo kan ik niet wonen.

Waarom niet? omdat ik het zeg.

[p. 814]

Zomer

Toen er nog niet was geploegd in de aarde
toen er nog niet was gezaaid, toen er nog
sneeuw lag op allebei je borsten
ging de zon 's morgens onwetend op
en de nacht was een lente van vorig jaar

maar nu is het zomer, de volle wagen
rijdt af en aan met het hooi van de tijd
ik strijk met mijn vinger langs de sporen
op het plaveisel van je voorhoofd
de geur van het koren dat buiten speelt
met de wind heeft je stem doen geuren van liefde
nog nooit zijn de nachten zo warm geweest

[p. 815]

Geen hymne voorradig

het beste is nog niet geschreven
het ligt te wachten in de taal
zoals de doden overwinteren
zoals nog niet geboren kinderen
achter een dunne eierschaal
half werkelijkheid, half tijd

plotseling zullen ze leven
als God gaat zingen
de zevende dag

[p. 816]

Goede morgen

's nachts komen de vissen
het lichaam stroomt weg
als water doorzichtig
maar overdag

is het weer ebbe
het vlees condenseert
lichamen hebben
het stromen verleerd

ik ben in de ochtend
een ikskelet
een open kooi, vochtig
in de wind gezet

het licht rukt aan de ribben
het vlees kan zich niet redden.