Maatstaf. Jaargang 3

[p. 708]

A. Marja
[Gedichten]

Ultrasoon

Stuurde wat er wondrauw in hem leefde
niet voortdurend kleine golven uit?
Wat hij schreef was altijd wat hij schreeuwde
omgezet in onherkend geluid.

Poolgebieden die hem isoleerden,
maar de snelle trilling brak zich baan
en belandde, hoe het ijs zich weerde,
toch bij wie gereed stond te verstaan.

En wel leek het of de golf al kaatste
toen zijn hand wat hij moest schreeuwen schreef,
maar het was illusie, en het laatste
dat hij voelde was wat wondrauw bleef.

[p. 709]

Het gedicht

Als ik ga schrijven is het al geboren:
het schrijven is het knippen van de streng
en het vooroverbuigen om te horen
of het - men kan nooit weten van tevoren -
een lieveling zal worden of een kreng.

Ik had al lang de lust hiertoe verloren,
wanneer er niet de wieg was van uw oren,
waarin ik leg wat ik ter wereld breng.

[p. 710]

Man van dag en nacht

Naast haar gestrekt in nachten zonder dromen,
veel wezenlijker dan zij kan vermoeden,
ligt hij uit aderen die in hem stromen,
zo diep dat er geen ruisen wordt vernomen,
tot wat hij zich ziet worden te verbloeden.

Ook zij wordt eens begraven of verbrand,
dat doet er, als zij stof is, niet meer toe,
daarom is hij ook nu aan haar verwant,
en keert zich in het donker, en doet zo,
zacht strelend, wat hen samenhoudt gestand.

Zij ligt zo zuiver in haar slaap gedoken:
hij kent haar huid, haar adem en haar geuren, -
dat hij zijn hand daarheen heeft uitgestoken
heeft geen moment haar sluimer onderbroken,
en hij verzwijgt straks wat hij zag gebeuren.

Want hier ligt tussen hem en haar een kloof,
die geen gemeenschap, hoe ook, overbrugt:
hoe zoet hij wat hij vreest in haar verdooft,
hoe levend zij zich in zijn armen legt, -
stil stroomt hij leeg in wat hij niet gelooft.

Het is een wonder dat hij elke morgen
opnieuw haar ziet in een herrijzenis:
zij loopt gewoon haar planten te verzorgen,
en in het daglichthuis met haar geborgen
is hij weer de ander, die hij ook nog is.

Een ouder wordend man, aan wie het zijn
veel geeft, waarom een glimlach niet misstaat,
hoezeer hij weet heeft van die laatste pijn,
die hij alleen in nachten ondergaat,
verbloedend uit zijn diepste aderen.

[p. 711]

Voorgoed

Morgen:
de kamer
het licht -

middag:
een boek
een terras -

avond:
een geur
een gedicht -

nacht:
het strelen
het bloed -

zorgen
kinderen leiden -

oorlog
einde der tijden -

bittere smaak van het scheiden -

rust onder kiezel of gras -

morgen
middag
voorgoed.