Maatstaf. Jaargang 3

[p. 656]

Pierre Kemp
Gedichten

Zomermorgen

Lila voormiddagmist, ruiten
van een bus, rose zon, een jonge vrouw.
Zij kijkt overal naar buiten
en overal is het loom en lauw.
De chauffeur heeft zij het al verteld.
Hij kijkt zo on-ontroerd,
want haar borsten worden zonder extra-geld
tot aan haar halte mee vervoerd.

Vergrijzende zon

Ik trek dat kleed van veren weer aan
en pauw wat langs de zilveren pilaren.
Ik zie de Zon aan de hemel staan
met enkele grijze haren.
Al is het tussen mij en de Zon soms niet goed,
als meer tussen oude heren,
dat kan ik toch niet zien. Ik moet
mijn ogen er van keren.

Scheepje cadeau

Ik kreeg van een kind een scheepje cadeau,
maar dan moest het ook varen
in een kom of over mijn bureau,
door wateren of over houten baren.
Ik ben dat scheepje nu zo genegen.
In havens van boeken leggen wij aan,
want ik heb het van dat kind gekregen,
om het zo te verstaan.
En het mag no oit vergaan.

[p. 657]

Van de ingestapte dichter

Ik ben in dat meisje beginnen te lopen.
De winkels schuiven voorbij.
Hoe kan ik mij uit dit meisje kopen?
Winkelen is niets voor mij.
Hoe kwam ik bij haar binnen
en werd ik een stap in haar stap?
Ik durf er niet over te zinnen:
mijn staat van nu is geen grap.
De ruiten van haar ogen,
als ik die eens sloeg stuk?
Zij heeft mij nog niet bedrogen
en leeft om mij een geluk,
mij lijkend zo moeilijk te vinden
in twee andere benen en leest.
Nog nooit ben ik in een hinde
zo hertelijk-genoeglijk geweest.

Schone gang

Twee witte vogels lopen achteruit
en dat zonder problemen.
Nu zie ik twee meisjesvoetjes uit
een rokje de harp der bestrating nemen.
Ik heb een jonge mond gekend,
waarbij ik altijd aan duiven dacht.
Is die verhuisd onverwacht
naar die voetjes en heeft hij zich daar goed gewend?
Waarom vloeit nu muziek uit de stenen?
Is er om de Lente nadruk van de tenen?
Ik vraag niets meer. Deze muziek neem ik aan
als symbool van de kunst van het schone gaan.

[p. 658]

Vlees-schap

Van middernacht tot middernacht
ben ik weer vier en twintig uren vlees.
Niet dat ik iets anders heb verwacht
of dat ik er over heb nagedacht,
tenminste een etmaal in de droom
te wezen beuk of kastanjeboom.

Neus-herinneringen

Daar zijn weer de Maas en de Waal,
de paarse schaduwen van de huizen,
de herinneringen van mijn neus en
blauwe pruimen naast zwarte kersen in reuzen
van gele teilen op rode plavuizen.
Gisteravond was er ook nog de reuk van een oud
spel kaarten. Toen kwam mij het bed te na.
Ik las nog even in Homerus en bij het stout
verhaal van zijn helden met heet-geslepen
zwaarden at ik kruisbessenvla.
Zo heb ik hem altijd het best begrepen.

Mondballet

Ik vertel met de koffieboon in mijn mond.
Onder het verhemelte-gewelf en
op de loper van mijn tong
wordt zij een gezond
bruin meisje met twee helften
hard, warm en jong.
Haar dans kan nu beginnen,
maar eer ik er vragend om lach:
hoe kun je het toch verzinnen?
valt zij uit haar vlag
en ruik
ik haar buik.