Maatstaf. Jaargang 3

[p. 583]

Roel Houwink
[Gedichten]

Als leven dood is

als leven dood is dood-zijn leven
dan is het alles om het even
dan is het licht het diepste duister
de diepste duisternis hel licht
dan word ik stervende geboren
en is mijn dood ontvangenis
dan lach ik als mijn ogen schreien
en als ik schrei dan lacht mijn mond
dan ben ik spiegelbeeld en water
dan raakt het schietlood nergens grond
dan ben ik niet en ben toch zeker
niet minder levend dan de vis
die tussen alg en riet verscholen
zijn spiegelbeeld ontvloden is
en wie spreekt er dan nog van later
van toen van eens van morgenvroeg
wie roemt de hemel vloekt de aarde
als geen weet waar zijn voeten staan
en wie zoekt wat niet is te vinden
de rechte stand de juiste curve
wanneer de klokken niet meer slaan
als leven dood is dood-zijn leven

[p. 584]

Het uur X

een uur liep van de wijzerplaat vandaan
om aan het boemelen te slaan
eerst kwam hij een verlopen kever tegen
die liep kokhalzend in de regen
toen een meisje van plezier
met een wandelende nier
daarna een stokoude slager
als een franciscaan zo mager
maar nog fiks libidineus
met zijn paarse pimpelneus

drie kwartier waren verstreken
en de kans driekwart verkeken
op een hemels avontuur
voor dat zwaar gesjochten uur
't liep van pure angst te beven
met nog tien minuten leven
in zijn haast gestorven lijf
daarop waren 't er nog vijf....

en toen is het toch gekomen
net als soms in kinderdromen
op de rand van het ontwaken
feeën alles anders maken
duiven kwamen aangevlogen
boden van het mededogen
en een merel aan zijn voet
bracht hem regelrecht Gods groet

[p. 585]

 

zo op 't kantelen van de tijd

 

werd het uur tot eeuwigheid

 

en 't behoefde niet te keren

 

naar waar twaalf grote heren

 

daaglijks onze pot verteren.

[p. 586]

In de dwaaltuin

in de dwaaltuin van de doden
onder nooit geploegde zoden
waar de lang verstorven hagen
witte moedervruchten dragen
ligt het blinde schaduwloze
water waar de gouden rozen
van het ongerepte leven
bloeiend zijn gebleven