Maatstaf. Jaargang 3

[p. 552]

Ellen Warmond
Gedichten

Revolutie voor solostem

Chacun son cirque
prévert

Hij had de mist
- aanvankelijk bevolkt met

de manke bedelaars van de memorie -

ontmaskerd als verdichte leegte

hij had de nacht
- aanvankelijk verlicht

door fakkels achter feestelijke wimpers -

teruggevonden als een brandgat in de tijd

hij liet de waren
de welwillenden alleen
de mannelijk sombere tomben
de versierde vrouwelijke spiegels
en hees de bonte vlaggen der
veelzijdig verrukte waanzin

zo werd hij een juichende kogel
op het slagveld van hun onheil
een verheugde lichamelijke springveer

de vrolijke moordenaar van
zijn allerlaatste illusie:
het bijgeloof dat hij bestond.

[p. 553]

Of niet soms?

Je woorden maakten nog speelschuld
maar je stem was al medeplichtig
aan mijn inbraak in je toekomst

en ik was al begonnen
muziek te componeren
voor je triangel mond en oren

je huid vroeg wie ben ik
dat je me kent

ik zei je bent een ander
of niet soms?

Afzijdig

Hij dacht
nu ben ik moe genoeg
om het hardop te zijn

ik zal mijn maskers poetsen en verkopen
aan de verrukt liplezende geliefden
die nog om elk gebaar
een grieks theater schetsen
die nog niet willen weten
dat huid en haar geen woning bouwen
noch vlees en bloed
wanneer het werkelijke
huist in het verbeelde

hij aanvaardde zijn plaats
in de wereld:
een holte in een leegte.

[p. 554]

Dit

Weten wat men bezit
zo goed als niets
en weten wat men is
dus bijna niemand

dit betekent meer dan
alleen maar de klem van woorden
om een uitgesproken keel
dichtgeschroefd

dit betekent
bijna levend
als een leeg huis in de mist staan
dit betekent ademhalen
met de lippen in een moeras.

Waarschuwing aan de kinderen

Getemde tongen prijzen
vergrijsde tijden

om dit vulgaire voedsel
het blinkend hallelujah van de dagen
het krimpend allahallah van de nachten

om deze slinkse slaapplaats
diep in de armen van de ik de afgod
onder het dovemansdek laterbeter

geloof het niet
alles
is anders.