Maatstaf. Jaargang 3

[p. 446]

Hans Warren
[Gedichten]

L'age d'or

Avondzon verguldt het oogstlandschap
tot een wellustig antiek décor
er bewegen rose meisjes door
fijn borduurmuziek te zingen
en jongens met stormig hese kreten
gebogen over racefietsen.

Aan zee komen allen samen
vlakke stilte tussen twee winden
die fluisteren achter beide horizonten.
Uit rode regenwolken
druppelen vogelliederen neer.

De meisjes leggen hun jurken in het gras
koel zeegeur om hun lijven
de jongens stropen hun truien af
hun spieren dampen van zoete olie.
Na de metalen beet van de zee
glijden als steeds Psappha's armen balsemend
om de albasten vaas Atthis
en proeft in het gekneusde muntkruid
Meleagros rillend van onrust
kuprische mede vermengd met alsem
onder de tong van Myiskos, zijn muisje.

[p. 447]

Govindan danst

Dat je niet hindoes lezen kon,
dan danste ik je zoals vina's je spelen
onbegrijpelijk,
een zwellende windstroom van geluk door metalen twijgen
simpel,
een avondzonlicht plastisch op mijn borst.
Roerloos sta ik voor je,
volmaakt geëmailleerd miniatuur:
lichtbruine prins in rose pofbroek
met een tot orchidee geverfd gelaat
en sleutelholten fel van diamant.
Met enkelbellen wachtend sta ik
voor een lentegroen fond van jeugd.

Ontrafelt wierook, vina's weergekeerd
uit diepste omloop van de winden zinsen
ontwaakt mijn lichaam op heldere trommen,
biologeert de veilste godsdienstige glimlach je
wanneer mijn hoofd belovend
betoverd heen en weer schuift op zijn stengel,
gebieden handen, volgt het oog
gebieden ogen, volgt het hart.

Golvende offerande bid ik sculpturaal
‘handen die zegenen de wereld
armen door slangen vast omsloten
voeten als rode lotos rijk aan klank - de
wassende maansikkel

[p. 448]

 

glanst in je losrakende haren

 

hoe schoon is je gelaat, drieogige,

 

uit mijn hart week de angst’

 

 

 

Met bladgoud vlij ik de volkomen arabesken

 

van liefde - dat je nimmer hindoes lezen kon - tegen

 

de lentegroene hemel van verlangen

 

en laat ze bleken samen met de sterren

 

wanneer de nacht uitklinkt wanneer ik buig

 

met dichte ogen, godlijk onbereikbaar

 

in stijgend wierook dicht als morgennevel.

[p. 449]

Avond

Ik sta buiten je
de zon daalt over
het avondlandschap van je gelaat
schaduwvarens sluiten boven poelen
een fluwelen meeuw zweeft peinzend landwaarts.

Ik kan naar binnen door de doolhof van je oren
beginnen met de zomervruchten van je mond
je wegen liggen tolvrij open
maar in de tunnel zoekt mijn eigen stemgalm
ik loop je even eenzaam uit
sta buiten je.

Idool van sombere rust
kan ik je zetten in verguld schrijn zonnestralen
en bidden
met handen uitgestrekt teruggetrokken uitgestrekt
smeken met zwijgen dat ik langzaam leer
en dan je dekken met een lijkwa afscheid
wikkelen in een lijkwa slaap
en je zo toegenaaid begraven in mijn liefde
omziende bij de deur
ademloos sluiten.

Nu zit ik voor een andere avond
ik leg je masker als een prachtkleed op
oefen mij aan het venster met de weerschijn
van wolken in mijn ogen
ik teken op de westerhemel

[p. 450]

 

zwarte contouren van kristallen

 

kus lentemeisjes het leven uit

 

en sluit tweestemmige violen

 

elegisch tot eeuwige stilte.