Maatstaf. Jaargang 3

[p. 261]

A. Marja
[Gedichten]

Schuld

Zijn schaduw staat geëtst op al haar wanden
en buigt zich haast verzoenend naar haar toe,
haar handen weren af, haar ogen branden,
wanneer hij zegt: wat wil je dat ik doe?

De kinderen die in hun slaap soms kreunen
missen alleen de vader, hun verwijt
komt in het daglicht de angst nog ondersteunen
die met het donker in haar denken glijdt.

Niet dat hij voorgoed weg is kan haar deren:
er is een eind aan elk gevoel van pijn,
maar dat die schim zich niet meer af laat weren
maakt dat zij nooit zichzelf zal kunnen zijn.

Soms is er het besef dat als een slopend
vergif haar kwelt, als zij hem fluistren hoort:
alleen mijn schaduw maar maakt je wanhopend,
want wat ik meer was is door jou vermoord!

[p. 262]

Onrust

Dat wat als liefde gold
in wrangheid is verkeerd,
dat woorden noch daden baten
heb ik berustend geleerd, -
maar dat zij zichzelf vernielt
die meent mij te moeten haten,
maakt dat mij onrust kwelt
en ik praten wil, praten, praten...

[p. 263]

Participation

Waarvoor wij moeten bloeden:
als ik in u ontmoet
wat zich slechts laat vermoeden
dan is het goed.

En of ik voor u kniel
of stotend in uw schoot
ervaar dat leven dood
kan zijn, en lichaam ziel, -

het maakt niet uit, ik lijd
en gij lijdt evengoed,
maar eeuwigheid wordt tijd
en is soms zoet.

En in ons bloeden schrijdt
in u mij tegemoet
wat ieder woord ontwijdt,
en het is goed.