Maatstaf. Jaargang 3

[p. 233]

A. Roland Holst
Late telgen

Voor Gerrit Achterberg

Dien dag blonken de wolken; af en aan
brak zon door. Hun voorwereld openbarend
vloog dan wild licht van overal vandaan
naar waar zij nabestonden, en voortvarend
liepen zij uit en wilden evenarend
nog jubelen - maar wat bracht hen tot staan?

en tot nadenken dan? en tot inkeer?
en tot terugkeer. - Achter de oude ramen
liep elk voor zich, nog uitziend, heen en weer,
zijn laatste zet des geestes te beramen -
En toch, God weet, het leven, voor hen samen,
speelde mooi weer daarbuiten, dansend weer,

een weer om te vergeten wat men weet
in wilde wijsheid, om aan te bezwijken
en dan zijn vlucht te nemen naar waar luid
het paard nog hinnikt op het eind der dijken -
een weer om niet alleen maar naar te kijken -
en bijna was het nog aan hen besteed.

Want heimwee, heimwee, de open folterpijn,
de bres van heil, het derde oog, opgeslagen,
sloeg beî die andre blind. Als in voordagen
van helderziend zijn en van blindweg wagen
zagen zij hun kans schoon. - Doch overeind
rijst de vijand: het kan niet meer zoo zijn.

Hoogmoed, rampzalig tot besef gebracht
van einde en onmacht, weigrend toe te geven,
keert zich, laatdunkend, in hen af, omnacht
al bij klaarlichten dag. - Een ander leven
nadert om rekenschap, en om het even
of zij er al of niet op zijn bedacht.

Bergen N.H. - Mei 1955