Maatstaf. Jaargang 3

(1955-1956)– [tijdschrift] Maatstaf– rechtenstatus



[pagina 153]
Leo Bronkhorst Gedichten Getatoueerde een Joodse vrouw overleefde het blauwe nummer op de arm het teken van Auschwitz en het nummer werd háár nummer even blijvend als de terugkomende dromen over kamp en beulen even onuitwisbaar als de herinnering aan haar man en kind
Galoeth wij waren vrij en geacht in Nederland wij lazen Peretz wel maar dachten niet aan Israël wij waren geen oostjoden wij waren vrij en geacht onverwacht kwam de grote moordenaar en wij herkenden onze diaspora Adonoj - Adonoj Eil Ragoem Weganoen
[pagina 154]
zijn duitse Amalekieten dreven ons samen en wij Israëlieten herkenden elkaar herkenden het mene tekel oefarsien ongezien gezet in het Galoeth Adonoj - Adonoj Eil Ragoem Weganoen de zangers zongen huilend hun koor met Sjemang Jisroeel op de lippen gingen zij in de gaskamers de kinderen gingen met een [snoepje voor Adonoj - Adonoj Eil Ragoem Weganoen Galoeth = ballingschap Adonoj - Adonoj = Heer o Heer Eil Ragoem Weganoen = Genadig en Barmhartig God mene tekel oefarsien = ge zijt gewogen en te licht bevonden Sjemang Jisroeel = Hóór Israël (het doodsgebed)