Maatstaf. Jaargang 2

[p. 714]

A. Marja
Vertaalde gedichten

Een romanticus

Ik moet voortdurend mijn geweten sussen
daar ik nog niets behoorlijks heb gedaan,
met dromen, dwepen en wat meisjes kussen
houdt alles op en vangt het steeds weer aan.
Ik voel mij weerloos voortgedreven tussen
alle anderen, die op een doel afgaan;
mijn ogen die naar wijsheid moesten dorsten
dwalen steeds af naar welgevormde borsten.

Soms, in een kroeg, bevangt mij het verlangen
tot boete doen; een onbestemd geluid
roept mij naar buiten, en ik voel mijn wangen
van tranen overstroomd en snik het uit.
Als men daar binnen iets van op zou vangen
lag ik voorgoed bij iedereen eruit;
ik pas noch bij die and'ren noch bij hen, -
ach wist ik toch wat voor een mens ik ben!

Ik zie geen kans in woorden te openbaren
waarom het leven nooit voldoening geeft,
alleen het speeltuig met zijn weke snaren
vertolkt soms iets van wat er in mij leeft.
Dan is het lied weer uit, en luist'rend naar een
dun kraaien dat de morgen tegenbeeft
voel ik me - weer alleen - in slaap geraken
terwijl alle and'ren geeuwend juist ontwaken.

Klabund

[p. 715]

Sneuvelend

De dood bezit al lang geen speeltuig meer,
hij is geen eenling met een zeis die blinkt,
zijn greep rijst uit een leger dat naar leer
en zweet en schroeiend vlees en etter stinkt.

Soms heb ik 's nachts de maan mijn leed geklaagd,
soms riep ik haar die onder 't hart mij droeg
en dacht: God moet wel zijn als zij, hij vraagt:
mijn jongen, lig je zo wel warm genoeg?

Ik had zo graag nog allerlei gedaan,
zo lang het hart slaat, spreekt het ook van plicht,
maar achter mij zie ik een ander staan
en hij gelooft nog in wat voor hem ligt.

Klabund

Libertijns

Bekvechten vond ik nooit de moeite waard,
natuur en kunst genoot ik zonder spijt,
mijn handen warmde ik bij de levenshaard,
nu dooft het vuur: 't wordt langzaam aan mijn tijd.

W.S. Landor