Maatstaf. Jaargang 2

[p. 702]

Gerrit Achterberg
Aquarium

Goudvissen, een phalanx van schijn,
louteren als lover
onder de waterlijn;
kabouterend om een hoek,
schokschouderend op zoek.
Gezeten aan hun middelloodlijn
komen zij toegeschoven
in al het ondersteboven
van kamer en raamkozijn.
Tegen de zwaartekracht in
randen zij bovenin
even het droge aan,
alsof van hun uit gezien
en met ons oog bovendien
buren aan 't bekvechten slaan.
Maar beide realiteiten
zullen elkaar niet bijten.
God scheidde water en land
en stapte voor 't eerst aan land.
Het spiegelbeeld kwam tot stand.
Jezus liep over het water,
maar dat was terug en later;
een spooksel, dachten ze, staat er.
Wij zijn hier niet aan het strand.
Wij zijn hier bij de interne
vraagstukken van de moderne
hydrodynamische wetten,
die het ons voorlopig beletten.
De watervracht naar omhoog
en de evenwichtelleboog

[p. 703]

 

grondvesten iedere vis

 

waar hij toevallig is.

 

Met minder kan hij niet toe

 

en meer wordt hij nimmer moe

 

diepzinnig te verplaatsen

 

in een voorzichtig haasten;

 

een vrijheer onbetwist,

 

als hij niet beter wist;

 

de staart met zachte zwenking

 

aanhoudend in bedenking.

 

O vis waarmee het bezig is

 

wat ik niet heb: verheffenis

 

op eigen kracht en zinken

 

door drempels van verdrinken;

 

symbool van God de Zoon

 

om ons verdiende loon.

 

Er is daar nooit iets te horen

 

onder die heldere toren.

 

Al dreunen straaljagers over,

 

zij vallen nimmer voorover,

 

beveiligd binnen hun tover.

 

Aan áen stuk door verkiezen

 

zij vlak voor hun neus precieze

 

punten aan doofstom glas,

 

kauwende op hun kiezen

 

of water wittebrood was;

 

scheelogend langs het niets;

 

zichzelf het enige iets;

 

om plotseling, zonder reden,

 

te vluchten uit het heden

 

terug naar het verleden,

 

weg door het weerstandloze

 

en doen de namiddag blozen;

 

het weerlichten van de geest

 

waarvan je in Genesis leest.