Maatstaf. Jaargang 2

[p. 677]

Ellen Warmond
[Gedichten]

Een reisverhaal

Voor Tomi & Barbara

Mijn vader was een jood je kunt
het zien zei hij ik ben zijn zoon

toen hij in 43
een mist geworden was
rook die optrok boven
de brandende schreeuw van een zweep
nam ik zijn gezicht en droeg
het verder door de wereld
een rechtvaardiging dacht ik

ik was in veel landen daarna ik leerde
de internationale
stameltaal van de honger
en het spijkerschrift der vernedering

nu leest men mijn gezicht
een aanleiding tot een aanklacht
want ik draag in mijn ogen
zijn kampnummer
het brandmerk
van een ontsnapte

geef mij je adres dan zal ik
je later die krant opsturen
met de foto van Het Incident
waardoor de vonk van de laatste
massacre werd aangeblazen

de foto met het gezicht
van mijn vader.

[p. 678]

Hagepreek

te houden op de laatste
zondag van de vrede

Hier misschien wel niet
en elders desnoods anders...

maar zij die niet geloven in
het batig saldo van het laatste salvo
die niet meer willen spelen met
de bouwplaat kartonnen vrede
de legpuzzle waarin
de stukken niet en nooit
precies aan het misschien te passen zijn

laten zij bidden

niet om vergeving van geliefde zonden
niet om het heer verlos ons van de pose
maar om de allerlaatste
onverzettelijke vloek
om nee en nee en nee
en nee voorgoed.

[p. 679]

Portretten

Hij componeerde bijgelovig
met alle registers van het bloed
uitgetrokken een keelkoraal
voor het licht
hield dagenlang op uitgestrekte handen
de waagschaal vraag en antwoord
in speerslank evenwicht

tegen beter weten in bouwde
hij barokke kastelen precieuze
pagoden voor de liefde

maar de droom losgeknipt van de slaap
bleek koortsig van dissonanten
en de liefde telkens een andere
tourist die op zijn reis
van verwachting naar verachting
onderweg gehaast ruïnes
en puinhopen fotografeerde.

Hij vergiste zich telkens opnieuw
op dezelfde hoopvolle wijze
maar toen de god met de glimlach
verhongerd was
bouwde hij in de spiegel
een antigod en leerde
zichzelf te haten zoals men
een voorwerp haat

[p. 680]

 

zo won hij dagelijks afstand

 

tot hij tenslotte zijn lichaam

 

onteigend had en het savonds

 

tussen zijn lakens schoof

 

als een zakelijk toegevouwen

 

brief in een enveloppe.

Savonds wanneer de weerzin in
het onverteerbaar waarom-ook-weer
als een homp droog deeg op zijn tong lag

leunde hij onverschillig tegen
de laatste zekerheid:
morgen wakkerworden in
dezelfde stilte

en kauwde soms afwezig op de vraag
of hij dat nog wel wilde.