Maatstaf. Jaargang 2

[p. 367]

Hans Warren
[Gedichten]

Afro-Cüban serenade

(Tito Puente)

Hoge mestiezenstem die doodloopt in een lachje
boven de dubbele bloedklop van het rythme
verstikt een scherpe keel van tweemoed.
Onder een vuurwerk hese fuga's van trompetten
zwemmen wij door steeds splitsende rivieren
terug naar de nooit meer bereikbare warme bron.
Of drijven wij naar zee? We werpen schatten
op oevers die we nimmer meer terugzien
vrouwen en mannen faunachtige schimmen
in schemerige wouden langs de stroom
rapen de snoeren op en glimlachen ons na
gespitste lippen blazen sierlijke kushanden
van open rose palmen op de avondwind;
zij draaien met hun blije zwarte buiken
hun dans stijgt tot hun schelpenwitte lach
en hun bananengeur valt geel als foelie
verpoederd op ons olieglanzend masker.

[p. 368]

En marge

I
Ik kan alle lentes buitensluiten
als jij maar binnen mijn lichaam ligt
ik kus mijn boeken voor het venster
nu je achter mij slaapt in bed
de ogen waarmee ik je vorm daar raad
nog rood en mijn bloed nog prikkend
in alle poriën van mijn handen.
Als een bandjir stroomde mijn lichaam
nu kalmeer ik boven witte bladen
koel op mijn ogen geur van drukinkt
onhoorbare strijkstokken je adem
mijn leeftocht voor een nieuw bestaan.

heb je mij dan lief, dat je
telkens als een duif terugkeert
op de til van mijn hart

II
Sneeuw en regen stuiven door gonzende straten
mijn lippen vinden in je haar het voorjaar;
lage wolken verflarden in huilende draden
ik kniel en leg mijn hoofd in een warm nest.

maar heb je mij lief

in het park van la Malmaison
preludiëren de lijsters
je lippen krullen trots als smeedijzer
over heuvels en zwarte bossen
valt de storm uit
je ogen slaan kou en donker om me op.

[p. 369]

 

in het park van la Malmaison

 

kloppen de spechten een rouwmars

 

waar ben je waar ben je

 

de zwaan op de vijver van Joséphine

 

zwelt zijn hals voor een schemerig spiegelballet.

 

 

 

III

 

Ik vecht met het woord en ik vecht met de rede

 

opdat je leven zult in een woning

 

die het wat langer uithoudt dan dit hart

 

ik ben verdwaald in 't vicieuze stroomgebied van aders

 

 

 

en in de doolhof van mijn hersens voor

 

't rechtvaardigen van je bestaan in mij.

 

Was je een spie onder mijn ooglid

 

ik wist je pijn

 

maar je bent een zwarte ster wier vonk

 

mij jaren na de dood bereikt

 

een woekerende cel in mijn onwetend lichaam.