Maatstaf. Jaargang 2

[p. 361]

Jan Wit
Elegie

Voor Herman Roose

Ik zou willen rijden in een zadel van huid,
ik zou willen dwalen door zalen van huid,
willen reiken naar gewelven van epitheel,
glijden door kokers van slijmvlies,
kruipen door schachten van onderhuids weefsel.
Ik zou willen duiken in de scabreuze
lichaamsvochten van Galenus,
ongehinderd door zijn fameuze
temperamentenleer.

Helaas, wat men proeft is allang dood,
wat men ruikt verkeert in ontbinding.
De gehoorgangen zijn een tribunaal
waar de woorden worden onteigend
en aanraken is inlijven
bij de weerstanden in de gewrichten.

Ik zou willen rijden in een zadel van huid.
Ik zou willen bivakkeren in een landschap van haar,
kloppende harten willen hangen in mijn stijgbeugel,
heupen laten wiegen in mijn slakkenhuis.
Ik zou alle verwachtingen van jonge meisjes
op mijn papillen willen leggen,
de geur van het geloof der moeders willen zeven
de koorts van haar liefde voelen rillen
over mijn rug en benen
en week worden in mijn buik.

Daarna zou men wellicht vleugels krijgen
of tenminste op ski's over sneeuwvelden glijden.
Men zou de echo van het alphoornblazen herkennen.

[p. 362]

 

En teruggekeerd in het moederland der rivier

 

zou men in de doorwaadbare plaatsen

 

lang kunnen spelen,

 

want der zulken is het koninkrijk der hemelen.

 

 

 

Maar ik ga hooguit naar Bazel

 

met de boot die koorddanst tegen de stroom op,

 

in mijn rechteroor een chanson van de radio

 

(voor François vanwege zijn meisje Leonieke),

 

in mijn linkerneusgat de bierlucht

 

van de sinds jaren verschaalde Wagnertuba's.

 

Terug met de trein is er niets dan geratel.

 

Vreemde plaatsnamen tintelen wel even,

 

maar hun nasmaak is beschimmeld

 

door duizend bibliotheken.

 

 

 

Ik zou willen rijden in een zadel van huid.

 

Ik zou willen slapen tussen lakens van huid,

 

willen aanliggen in Abraham's schoot,

 

aan Saraï's boezem en van heel hun nageslacht,

 

als zandkorrels aan de lippen der zee

 

zoveel lichamen.

 

Ik zou willen balanceren hangend in het grote net van de albuik,

 

willen vibreren op het hijgen van tien duizend maagden,

 

verdwijnen door het keelgat van de walvis.

 

Nee, niet terug in de baarmoeder van het eigen bloed,

 

maar vooruit in de hartkamers van het andere vlees.

 

 

 

En dan minneliederen zingen bij de lier

 

voor Jocaste of Jonathan.

 

Het sneeuwwitvogeltje van mijns liefstes stem

 

in leven voelen blijven in de palm van mijn hand

 

en vrienden zouden geen vreemden meer zijn

 

en toch geen oude bekenden.

[p. 363]

 

Ik zou willen rijden in een zadel van huid.

 

Ik

 

zou

 

willen

 

Och, men kan nog een stuk leer in handen nemen.

 

Men kan zijn vingers nog laten glijden over vers hout.

 

Maar het plamuur is uitgevonden om de kerven

 

en het vernis om de nerven zorgvuldig te dichten.

 

En de bezwete weerstand van zeemleer vermindert

 

tastenderhanden met de vooruitgang der beschaving.

 

De mensen hebben alleen nog maar vellen

 

en wat op huid lijkt verschuilen ze

 

achter blouses van nylon

 

en plastic regenjassen.

 

 

 

En gij die de wereld op uw netvliezen weegt,

 

ze in overweging neemt in uw thalamus opticus?

 

Haar gewicht is nul op de balans van uw blikken.

 

Zij wordt niet geconcipieerd in het bruidsvertrek van uw schedel.

 

 

 

Ook gij staat er altijd vóor.

 

Ha, dàt was een blijde kreet van vrolijke rancune.

 

 

 

Maar ik zou willen rijden in een zadel van huid.

 

Waarom kan ik nooit verder komen,

 

wanneer ik mij languit werp op de grond,

 

dan met de punten van mijn nagels

 

aan de drempel van de tempel des levens?