Maatstaf. Jaargang 2

[p. 333]

M. Mok
Om u...

Om u hoor ik de tijd nog aan:
stilstaande voeten in het blauw
vuur van de avond, onbewogen monden,
waarin zich pijn tot weemoed heeft verdacht;
de armgebaren van de wind
door de verlatenheid, taal die geen woorden,
slechts huiveringen wakker roept.

Om u hoor ik de angst nog aan:
het leven dat zijn droom niet kan belijden
en oog in oog met de vergetelheid
om uitstel vecht.