Maatstaf. Jaargang 2

[p. 334]

A. Marja
[Gedichten]

Een psychiater

Soms als er iemand op zijn divan ligt
zich los te kronkelen uit een neurose,
begint hij aan zijn binnenkant te blozen
om wat er gaapt tussen zijn overwicht

en 't knaapje dat nog altijd in hem leeft
met spillebenen, lokken, meide-kleren
en, later, dat hardnekkig masturberen
waarvan zijn moeder nooit geweten heeft.

De angst dat al die anderen 't begrijpen
kan af en toe nog in zijn liezen knijpen,
maar laat hem los zodra hij spreekuur houdt.

Alleen die blos, - omdat wie tot hem komen
niet weten hoe de droesem hunner dromen
cement wordt waarmee hij zijn vesting bouwt.

[p. 335]

Wakende

Wie in een nacht vooruitloopt op het sterven,
hij ligt te denken aan een vreemde grens:
aan deze kant is men een levend mens,
aan gene zijde vlees dat gaat bederven.

Bij alle wijsheid die men mag verwerven
behoudt die grens iets angstig onbekends:
men kan het scherpst vernuft er bot op kerven
ofwel 't verhullen in een vrome wens.

Ik doe dat nu niet meer, ik kan slechts even
de voorsmaak van die overgang beleven
als ik mij leeg voel storten in de schoot

van wie nu slaapt waar ik, alleen gebleven,
mij vaag bedroefd lig rekenschap te geven
hoe zelfs haar warmte eens kil wordt in de dood.