Maatstaf. Jaargang 2

[p. 300]

Anthonie Donker
[Gedichten]

Mourn not for me-

Zeg niet meer veel over mij na mijn dood.
Laat mij dien vrede, eindelijk veroverd,
eenzaamheid goed en meer dan levensgroot
als hart en oog door niets meer wordt betoverd,

een rust die zelfs de moeheid gaat te boven
waar een lang mensenleven mee besloot,
en die geen plicht noch drift meer kan ontroven
al wogen eerst de jaren nog als lood.

O oude sneeuw, verharde karresporen
en uitgesleten heidepad dat voerde
naar een dicht bos waarin het ging verloren,

waar als een vredesduif een beekje koerde
en dat ik nog herkende als de Lethe,
en eindlijk was ik ook dien naam vergeten -

[p. 301]

De bomen

De bomen zijn meer léven dan de mensen
en toch stil dat geen stilte daarbij haalt.
Zij dragen onbewogen zonder wensen
hun bladerkroon waar dag en nacht in daalt.

Een vast geheel zijn zij van kruin tot wortel,
dieper in 't licht en dichter bij den nacht.
En met de in hun groen verscholen tortel
zijn zij verenigd in geheime kracht.

Zij zijn een enkelvoud, zichzelve, boom,
zonder de naam waarin wij hen verkonden
en hen onteigenen tot een begrip

dat wij waarnemen vanuit ònzen droom,
want zij zijn anders, een zijn zonder ik,
en, in hun schors gebonden, autonoom.